Żyliśmy jak sardynki w puszce, gdzie tu jeszcze dziecko?

Mój mąż i ja jesteśmy ze sobą od dziesięciu lat. Z czego sześć lat w małżeństwie.

Na początku dobrze się dogadywałam z jego rodziną. Często dzwoniłyśmy do siebie z siostrami mojego męża. Jego starsza siostra nie wyszła za mąż, chociaż jest już koło czterdziestki. Ale nie spieszyło jej się do samodzielnego życia. Wszyscy mieszkali razem w mieszkaniu po ich rodzicach.

Po ślubie też się tam przeprowadziłam. Wtedy już nikt się za bardzo nie ucieszył na mój widok.

Zaczęliśmy myśleć o dziecku. Ale do tego trzeba mieć własny kąt. Żyliśmy, można powiedzieć, jak sardynki w puszce, gdzie tu jeszcze dziecko? No, a mieszkania kosztują teraz bardzo dużo. Było to mieszkanie po rodzicach, które można by było sprzedać. Znajduje się w świetnej lokalizacji, niedawno było wyremontowane, można by było za nie dostać bardzo dobrą cenę. Ale siostry mojego męża były temu przeciwne. Bardzo staraliśmy się je przekonać, ale bez rezultatu.

Już się z tym pogodziliśmy, ale niespodziewanie mąż młodszej siostry zaproponował wszystkim, że odkupi ich udziały w tym mieszkaniu. Oczywiście, zgodziliśmy się. Tym bardziej, że w mieszkaniu rodziców nie mieszkałby nikt obcy, tylko siostra męża z rodziną. Podpisaliśmy wszystkie dokumenty i otrzymaliśmy pieniądze.

Znaleźliśmy całkiem miłe mieszkanie w spokojnej okolicy. W pobliżu znajdują się wszystkie udogodnienia, ułatwiające wygodne życie z dzieckiem.

Dopóki nie przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania, przez jakiś czas mieszkaliśmy jeszcze z siostrami męża. Nikt nas nie wyganiał. Byłam już wtedy w ciąży. Za to wszyscy kłócili się ze starszą siostrą. Do ostatniej chwili nie chciała się wyprowadzać.

Teraz już przygotowujemy się do roli rodziców w naszym nowym domu. Ale żeby wszystko zakończyć przed urodzeniem dziecka, musieliśmy się zapożyczyć.