Brat przybiegł wcześnie rano, jak tylko dowiedział się, co zrobili rodzice

Moi rodzice są już starzy, ledwo chodzą. Dlatego zeszłej zimy postanowiliśmy z mężem wziąć ich do siebie. Ich gospodarstwo na wsi sprzedaliśmy, a mama i tata przenieśli się do naszego trzypokojowego mieszkania. Zajęli pokój syna, a Michał „przeniósł się” do salonu. To pokój przechodni, ale syn nie narzeka – najbardziej cieszy się z tego, że babcia i dziadek są teraz z nami. Mój mąż też nie ma nic przeciwko temu – zawsze miał świetne relacje z moimi rodzicami, więc kwestia przeprowadzki została rozstrzygnięta jednogłośnie.

Zawsze uważałam za swój obowiązek to, żeby zaopiekować się rodzicami, zarówno moimi, jak i męża. Zajmowaliśmy się wcześniej mamą mojego męża. Niestety, nie ma jej z nami już od siedmiu lat. Po śmierci matki mój mąż jeszcze bardziej związał się z moimi rodzicami. A oni kochają go jak członka rodziny.

Mają jednak jeszcze własnego syna – mojego brata Jurka, który jest o dziesięć lat młodszy ode mnie. Ma swoją rodzinę. Mieszka niedaleko. Ale przez cały ten czas, odkąd rodzice są z nami, Jurek przyszedł tylko raz – żeby pożyczyć pieniądze.

Oczywiście nie było mowy, żeby zabrał rodziców do siebie. Ma jednopokojowe mieszkanie – rozumiem. Poza tym ani razu nawet się nie zająknęłam, żeby mój brat jakoś pomógł finansowo. Ale przynajmniej mógł od czasu do czasu odwiedzić rodziców! Mieszka ulicę dalej, pracuje od dziesiątej do szóstej, w sobotę i niedzielę ma wolne. Czy nie można znaleźć raz na kilka tygodni jednej godziny, żeby przyjść do mamy i taty?!

Wiele razy próbowałam rozmawiać z bratem o tym, że rodzice za nim tęsknią, jednak on udawał, że nie rozumie.

Ale dwa miesiące temu zdarzyła się sytuacja, która przygnała Jurka do nas o siódmej rano. Dowiedział się, że tata kupił nam auto.

Chodzi o to, że chcieliśmy kupić samochód już od dłuższego czasu, ale zawsze były jakieś ważniejsze rzeczy – najpierw odkładaliśmy na mieszkanie, potem na remont, potem na leczenie teściowej, a teraz oszczędzamy na wykształcenie naszego syna. Ale zrozumieliśmy, że samochód jest niezbędnym zakupem, zwłaszcza teraz, kiedy mama i tata prawie się nie ruszają i często muszą jeździć na różne badania.

Tata zawołał mojego męża i mnie do siebie i wyciągnął spod poduszki zwitek banknotów. Było tego prawie 50 tysięcy.

 – To wszystko, co udało nam się nazbierać przez całe życie, – powiedział tata. – Chcieliśmy, żebyście mieli, jak nas zabraknie, ale bardziej potrzebne są wam teraz.

Nie chcieliśmy przyjąć tych pieniędzy, ale rodzice zmusili nas, żebyśmy je wzięli i kupili samochód.

No i jak tylko mój brat dowiedział się, że kupiliśmy samochód, w dodatku na koszt rodziców, przybiegł i zaczął się awanturować, że rodzice mają przecież syna, a kupują samochód zięciowi.

Ojciec spokojnie wysłuchał tych pretensji i powiedział:

– Synu, jeżeli chcesz samochód, to idź i na niego zarób.

– A on dlaczego nie musi zarabiać? – brat wskazał z oburzeniem na mojego męża.

– A on, mój synu, na niego zasłużył, – ojciec spojrzał na Jurka, – swoim stosunkiem do mnie i do mamy. To on jest naszym synem, któremu na nas zależy.