Moi rodzice wyrzekli się wnuka

Wyszłam za mąż dość wcześnie, w wieku 20 lat. Pierwsza miłość zmieniła się w rodzinę. Tak, jesteśmy z moim mężem razem przez prawie połowę naszego życia, ale to tylko wzmacnia nasz związek. Po ślubie mieszkaliśmy z rodzicami, bo nie mieliśmy własnego kąta.

Przez pierwsze lata jeszcze studiowaliśmy, szukaliśmy pracy, urządzaliśmy sobie życie. Potem zaczęły się pojawiać pytania o dzieci. Dlaczego jeszcze o tym nie myślimy i dlaczego to odwlekamy. Ale my najpierw chcieliśmy znaleźć pracę i zarobić na własne mieszkanie. Żeby z dzieckiem zamieszkać już we własnym domu. U rodziców i tak było ciasno. I nie żyło nam się tam wcale tak dobrze. Wiadomo, musieliśmy przestrzegać ich zasad. Poza tym wszyscy byli ciągle z czegoś niezadowoleni – nie tam coś położyliśmy, nie tak coś zrobiliśmy, nabałaganiliśmy. A we własnym domu to ty jesteś gospodarzem. Robisz co chcesz i kiedy chcesz. Poza tym trudno o intymność, jak się mieszka z rodzicami. Krótko mówiąc, jedyną zaletą było to, że nie płaciliśmy za mieszkanie. Chociaż jedzenie kupowaliśmy wszyscy na zmianę.

No więc pracowaliśmy i odkładaliśmy pieniądze, aż w końcu kupiliśmy jednopokojowe mieszkanie, oczywiście moi rodzice też w tym trochę pomogli. Inaczej by nam się nie udało. Byłam najszczęśliwsza na świecie. Zrobiliśmy remont, zaczęliśmy się urządzać, wszystko sama wybierałam, szukałam, chciałam, żeby nasze gniazdko było przytulne.

Kiedy wszystko było gotowe, w końcu pomyśleliśmy o dziecku. Ale tutaj napotkaliśmy na nasz największy chyba problem. Nie mogłam zajść w ciążę. Mijały miesiące, potem lata, wszyscy lekarze machnęli już na nas ręką. Nikt nie mógł określić przyczyny. Dlatego teraz pytania o dzieci były dla mnie szczególnie bolesne. W końcu straciłam wszelką nadzieję.

Wtedy postanowiliśmy z mężem adoptować dziecko. Jeszcze nikomu o tym nie mówiliśmy. Wybraliśmy ośrodek i poznaliśmy tam wspaniałego chłopca. Od razu poczułam, że to moje dziecko. Zaczęliśmy kompletować dokumenty adopcyjne. A potem postanowiliśmy powiedzieć o tym rodzicom. Ich reakcja zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Moja mama krzyczała, że ​​jestem szalona, ​​że powinnam pomyśleć o własnych dzieciach, a nie brać cudze, chociaż wiedziała, jaka jest sytuacja.

Kiedy powiedziałam, że wszystko już postanowione i że zbieramy dokumenty, a oni będą mieli wnuka, odpowiedzieli, że od teraz nie mają ani wnuka, ani córki. Nie wiem już, jak mam w takiej sytuacji naprawić nasze relacje.