Miłość w wolontariacie, czyli opowieść o wspólnej sprawie

Kiedy Natalka i ja zaczęliśmy ze sobą mieszkać, wydawało mi się, że to już na zawsze. Nasz związek rozpoczął się niespodziewanie i rozwinął bardzo szybko. Znaliśmy się od dawna. Czasami spotykaliśmy się przez wspólnych znajomych. I tym razem byliśmy zaproszeni na urodziny naszego kolegi. Siedzieliśmy obok siebie przy stole. Rozmawialiśmy, trochę bliżej się poznaliśmy. Po imprezie odprowadziłem Natalkę do domu. Umówiliśmy się na randkę następnego dnia. A miesiąc później zamieszkaliśmy razem.

Ogólnie nie jestem jakąś lekkomyślną osobą. Zwykle nie podejmuję decyzji w pośpiechu. Ale nie tym razem. Wydawało mi się, że spotkałem kobietę, z którą będę szczęśliwy. Nie wahałem się więc, żeby zaproponować Natalii wspólne życie. Zgodziła się. Przez jakiś czas naprawdę żyliśmy razem zgodnie i szczęśliwie. Ale potem zaczęły się między nami nieporozumienia. Ja chciałem bardziej urozmaiconego, ciekawszego życia. Proponowałem weekendowe wycieczki, filmy, koncerty, wyjścia ze znajomymi i tak dalej. Ale jej to wszystko nie interesowało. Ja często kupuję książki. Lubię czytać. A dla Natalki to strata pieniędzy. Relacje między nami robiły się coraz gorsze. Nie rozmawialiśmy o problemach, za to potrafiliśmy nie odzywać się do siebie przez kilka dni. Później próbowaliśmy się pogodzić. Ale czuć było, że nasz związek niedługo nieuchronnie się skończy.

Pewnego dnia zadzwonił ojciec Natalii. Powiedział, że jej matka nie czuje się dobrze. Natalka spakowała się i powiedziała, że zamieszka z rodzicami, dopóki jej mama nie wyzdrowieje. Ale ja wiedziałem, że już nigdy nie wróci. I tak się stało.

Minęło trochę czasu i pewnego dnia do naszego biura weszła szefowa działu z jakąś piękną dziewczyną. Poprosiła nas o chwilę uwagi i powiedziała:

– W najbliższy weekend w naszym mieście odbędzie się kiermasz charytatywny. Zebrane środki zostaną przeznaczone na pomoc dzieciom, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Wydarzenie organizują wolontariusze. Przedstawicielka organizatorów, pani Klaudia, chciałaby państwu coś powiedzieć. Bardzo proszę.

Dziewczyna uśmiechnęła się:

– No tak. Wszystko się zgadza. Ale przyda nam się każda pomoc w organizacji i przeprowadzeniu tej imprezy. Jeżeli ktoś chciałby do nas dołączyć, to po państwa pracy będę czekała przy moim stanowisku na korytarzu. Do zobaczenia. Bardzo liczę na państwa wsparcie.

Postanowiłem wziąć udział w tej szlachetnej akcji. Wolontariat to przecież niepowtarzalna okazja, żeby stać się lepszym, zdobyć doświadczenie, nawiązać nowe przyjaźnie i znajomości, no i pomóc innym. Po pracy dołączyłem do Klaudii i innych.

Tydzień minął niepostrzeżenie. To był jeden z najlepszych okresów w moim życiu. Byłem całkowicie oddany tej całkiem nowej dla mnie działalności. A co najważniejsze – Klaudia ciągle była w pobliżu. Z każdym dniem coraz bardziej mi się podobała. Zrozumiałem, że się zakochałem.

Kiermasz zakończył się sukcesem. Zebraliśmy dużo pieniędzy. Klaudia podziękowała wszystkim, którzy się zaangażowali i zaprosiła do dalszej pracy w wolontariacie. Chętnie przyjąłem jej ofertę. Od tamtej pory jesteśmy razem. Łączy nas nie tylko miłość, ale też wspólna sprawa i zbieżne poglądy.