Historie
Kobiece szczęście. Albo o tym, jak Natalia uratowała dziewczynę przed nieodpowiedzialnymi rodzicami
Była mroźna zima. Wracając do domu po ciężkim dniu pracy, marzyłam tylko o tym, żeby założyć mój ulubiony sweter, zrobić sobie filiżankę kakao i obejrzeć serial. Zbliżałam się już do domu, gdy nagle usłyszałam głośne krzyki i płacz dziecka.
Kiedy odwróciłam się w stronę, skąd dobiegały te dźwięki, zobaczyłam mniej więcej ośmioletnią dziewczynkę, wybiegającą z bloku. Była bardzo przestraszona i głośno płakała.
Natychmiast do niej podbiegłam i próbowałam ją uspokoić. – Co ci się stało? – Kiedy zauważyłam silne zaczerwienienie na policzku, przypominające swoim kształtem dłoń i drobne siniaki na ramionach i karku, zdałam sobie sprawę, że muszą ją w domu bić.
Dziecko wtuliło się we mnie i nie chciało puścić. Absolutnie nie wiedziałam, co robić, bo wiedziałam, że zaraz któreś z rodziców może za nią wyjść i zabrać ode mnie dziewczynkę.
No i tak się stało. Wyszła do nas jej matka. Nie wyglądała szczególnie dobrze – sińce pod oczami, rozczochrane włosy, brudne ubranie.
– Marta, idziemy do domu – powiedziała surowo kobieta.
Dziewczynka pokręciła głową, wyraźnie nie chciała wracać do matki. Bałam się nawet powiedzieć coś tej kobiecie.
Matka dziewczynki energicznie podeszła do nas i przyciągnęła do siebie córkę. Z wymuszonym uśmiechem i przeprosinami zabrała małą do domu. Było mi żal Martusi, postanowiłam jej jakoś pomóc.
Następnego dnia miałam wolne, więc wyszłam na podwórko licząc na to, że spotkam tam Martę. Na placu zabaw były dzieci, wśród których ją rozpoznałam. Te same rude warkoczyki, czapka założona na bakier i szary stary płaszcz.
– Dzień dobry! – dziewczyna podbiegła do mnie i mocno się przytuliła. Bardzo się ucieszyła na mój widok, tak samo zresztą, jak ja.
Poprawiłam Marcie czapkę i zapytałam:
– Powiedz mi, czy twoi rodzice często się kłócą?
– Tak, prawie codziennie. Na mnie też krzyczą… – zaczęła płakać.
– Rozumiem, nie płacz. Wiesz co, pobaw się chwilkę tutaj, ja muszę iść do sklepu. Niedługo wrócę.
Marta skinęła głową i pobiegła do innych dzieci w piaskownicy. Postanowiłam trochę odwrócić uwagę dziecka i kupić jej trochę słodyczy.
Kiedy wróciłam na plac zabaw z paczką ciastek, zauważyłam moich znajomych z tego samego bloku, w którym mieszka Marta. Dowiedziałam się od nich, że rodzice dziewczynki nie pracują, mają jedno dziecko, a kłótnie są tam na porządku dziennym, co wieczór.
– Coś z tym trzeba zrobić – bardzo martwiłam się o to dziecko.
Kiedy już wszyscy zaczęli się rozchodzić, dałam Martusi ciasteczka i obiecałam, że jej pomogę. Ucieszyła się na te słowa i pobiegła do domu.
Następnego dnia usłyszałam, jak ktoś puka do drzwi mojego mieszkania. Jakież było moje zdziwienie, kiedy na progu zobaczyłam Martę!
– Co ty tutaj robisz? Jak mnie znalazłaś?
– Ta ciocia z wujkiem pomogli mi cię znaleźć – dziecko wskazało na drzwi naprzeciwko. Mieszkali tam starsi ludzie, naprawdę bardzo przyjaźni, zawsze mogłam na nich liczyć, a i ja im wiele razy pomogłam.
– No cóż, skoro już jesteś, to wejdź. Czy twoi rodzice wiedzą, dokąd poszłaś?
– Nie ma ich w domu. Czasami po prostu zamykają drzwi i wychodzą. Ale ja wiem, gdzie jest drugi klucz.
Aż do wieczora Marta była u mnie. Pomogłam jej się wykąpać i przebrać w czyste ubrania. Dziecko było bardzo głodne, zjadła całą moją zupę z wczoraj. Ale wcale się o to nie zdenerwowałam, wręcz przeciwnie, cieszyłam się, że zjadła coś ciepłego.
– Już szósta. Odprowadzę cię do domu.
Biedulka wcale nie chciała iść, ja też wcale nie chciałem jej puścić do rodziców. Ale gdyby Marta została u mnie, mogłoby to się skończyć dużymi nieprzyjemnościami.
Później skontaktowałam się z policją. Przyszedł do mnie dzielnicowy, a ja opowiedziałam mu o wszystkim, co się dzieje z dziewczynką w tej rodzinie.
Siedem dni później dowiedziałam się, że Martusię zabrali do izby dziecka, a jej rodzice zostali pozbawieni praw rodzicielskich. Cieszyłam się, że dziewczynka będzie mogła teraz normalnie żyć.
Tego samego dnia, kiedy dowiedziałam się, w którym dokładnie ośrodku jest dziecko, pojechałam odwiedzić Martusię. Po drodze zaszłam do sklepu, żeby kupić jej jakieś zabawki i drobiazgi.
W ośrodku bez problemu pozwolono mi zobaczyć się z Martą.
– Mama! – dziecko krzyknęło radośnie i szybko do mnie podbiegło.
– Mam na imię Natalia. Przepraszam, że się wcześniej nie przedstawiłam. – prawie się rozpłakałam.
– Natalia! Ładne imię. Ja jestem Marta.
– Tak, wiem. Zobacz, kto do ciebie przyszedł, – wręczyłam jej pluszowego króliczka. – Bardzo się cieszy, że cię widzi.
– Ja też! Dziękuję!
Dziewczynka bardzo ucieszyła się z prezentu, ale nie chciała mnie wypuścić. Przez cały ten czas, kiedy byłam w izbie dziecka i rozmawiałam z dyrektorką, nie odstępowała mnie ani na chwilę.
– Kiedy byłoby najlepiej, żebym przyjechała i złożyła wszystkie dokumenty związane z adopcją?
– Za tydzień. Potrzebujemy więcej informacji o dziewczynce. W środę albo w czwartek skontaktuję się z panią.
Odwiedzałam Martusię dość często. Szybko się do niej przywiązałam, a ona przyzwyczaiła się do mnie. Po tym, jak dopełniłam wszystkich formalności, zabrałam ją do siebie. Teraz dziewczynka ma kogoś, kto naprawdę ją kocha.
Dziś moja córka ma 18 lat. Te lata minęły tak szybko… Stoi teraz przede mną w balowej sukni, wybiera się na studniówkę i dokładnie wie, czego chce w życiu.
Zawsze byłam przy Martusi. Starannie wybrałam jej szkołę i teraz nadszedł czas, żeby zastanowić się, dokąd iść dalej. Jest bardzo mądra, uwielbia rysować. Chce zostać wizażystką.
Jestem przekonana, że zrealizuje wszystkie cele, które sobie wyznaczy. I już nigdy nie poczuje się niekochana i niepotrzebna. Zrobię co w mojej mocy, żeby Marta wyrosła na dobrą, wykształconą osobę.
-
Ciekawostki1 rok ago
Przyszła synowa została u nas na noc. Rano odwiedziła nas moja siostrzenica i okazało się, że ona i narzeczona syna się znają. A następnego dnia przyjechała jego przyszła teściowa razem z córką i urządziły straszną awanturę. Z jakiegoś powodu moja siostrzenica powiedziała synowej, że ja i mój mąż nie będziemy im pomagać po ślubie i jeszcze że chcemy sprzedać samochód naszego syna. W rezultacie ślub się nie odbył
-
Ciekawostki2 lata ago
Brat przybiegł wcześnie rano, jak tylko dowiedział się, co zrobili rodzice
-
Rodzina3 lata ago
Obaj moi synowie są żonaci. Moje synowe diametralnie się od siebie różnią – jedna siedzi z telefonem na kanapie, a druga szykuje jedzenie dla wszystkich. Ilona mieszka z nami i nie chce jej się nic robić. Pewnego dnia nie mogłam się powstrzymać i ją zawstydziłam, mówiąc, że u niej zawsze jest brudno. Teraz nikt w domu ze mną nie rozmawia
-
Historie2 lata ago
„To u was można brać prysznic dłużej niż 30 minut?” – usłyszałam od koleżanki, która mieszka w Niemczech