Współczesne dzieci komunikują się na wirtualnych czatach, a zapominają o prawdziwej rozmowie

W czerwcu mój 10-letni syn zaprosił kilku kolegów z klasy. Przygotowałam im piłkę i frisbee, wyniosłam do ogrodu koce, pizzę i wodę mineralną. Myślałam, że dzieci będą się bawić tak jak my kiedyś, ale wyszło zupełnie inaczej. Tak naprawdę wszyscy chłopcy usiedli od razu w pokoju, jedni z telefonami, pozostali z tabletami. W ogóle ze sobą nie rozmawiali! Nie to, co nasze pokolenie, my jednak mieliśmy szczęśliwsze dzieciństwo.

Dla dzisiejszych rodziców podwórko to ogromna i najlepsza część wspomnień. Pamiętam, jak bawiłam się w chowanego, w policjantów i złodziei, jak grałam w gumę. Czy dzisiaj dzieciaki w ogóle wiedzą, jak się skacze w gumę?? Bawiliśmy się tak długo, dopóki rodzice nie kazali nam wracać do domu. Albo jak odbijaliśmy piłkę o ścianę bloku. Każde odbicie powodowało głośną reakcję sąsiada z parteru. Im szybciej odbijaliśmy piłkę, tym akompaniament słowny bardziej przypominał magiczne zaklęcia – och, wtedy poznaliśmy wszystkie brzydkie słowa!

Kiedy ja byłam dzieckiem, zbieraliśmy naklejki i Pokemony. Dzieciaki ze wszystkich pobliskich podwórek zbierały się i wymieniały nimi, albo się je wygrywało w różnych grach i zawodach. Jak się miało całą kolekcję, to się było kimś na podwórku! A teraz co? Wszyscy siedzą na kanapie i zbierają Pokemony przez telefon. Nawet rozmawiają ze sobą na wirtualnych czatach, a nie na żywo!

Dzieci wychodziły na dwór, ale na ulicy też było bezpieczniej. Samochodów było znacznie mniej, bloki nie stały tak gęsto, było więc gdzie się bawić. Podwórko zamieniało się w niesamowitą krainę, w której czekały prawdziwe przygody. Nawet nie było żadnych wymyślnych placów zabaw! Nikt nie dzielił zjeżdżalni na te dla młodszych i na te dla starszych. Bawiliśmy się dosłownie wszędzie. 

Tak mi przykro, że mój syn nie zna smaku prawdziwej dziecięcej zabawy.