Spełniłam swoje dziecięce marzenie i zabrałam głuchego psa ze schroniska.

Od dzieciństwa marzyłam o psie. Mieszkałam z rodzicami w mieszkaniu, a nie w domu, więc zabronili mi mieć jakiekolwiek zwierzę domowe. Pozostało mi tylko zgłosić się na ochotnika do miejscowego schroniska. Podczas gdy chodziłam do szkoły, pomagałam opiekować się zwierzętami jako wolontariusz.

Długo żyłam marzeniami, dopóki nie wyszłam za mąż. Urodziłam dziecko, więc przez opiekę nad córką, zapomniałam o psie, ale tylko do momentu aż moja córka dorosła.

Na miesiąc przed dwunastymi urodzinami, córka oświadczyła, że chce psa jako prezent urodzinowy. Mój mąż i ja naradziliśmy się i postanowiliśmy wziąć psa ze schroniska.

Pojechaliśmy do miejscowego schroniska dla uratowanych zwierząt. Było tam wiele różnych ras psów i kotów. Chciałam zabrać je wszystkie.

Razem z córką wybraliśmy psa, który był najbardziej smutny. Mały szczeniaczek znajdujący się z tyłu klatki. Strasznie bał się ludzi, syczał i próbował nas ugryźć. Został jednak zaszczepiony, więc nie baliśmy się go.

Pies różnił się od innych nie tylko lękiem przed ludźmi, ale także brakiem słuchu. Jak się okazało, pierwsi właściciele znęcali się nad szczeniakiem, podpalając w jego pobliżu petardy. W wyniku takiego znęcania się szczeniak stracił słuch i trafił do schroniska.

Kiedy przywieźliśmy go do domu, nie wiedzieliśmy, jak go uspokoić. Szczeniak bał się wszystkiego, co widział. Nie mógł zasnąć w obecności człowieka. Dopiero po kilku dniach dostosował się i przestał warczeć. Z czasem nawet pozwolił nam się pogłaskać.

Po kilku miesiącach przyzwyczaił się do nas. Podchodził i sam prosił o pieszczoty. Traktowaliśmy go jak szklany wazon. Baliśmy się go dotykać, aby mu nie zaszkodzić.

Żyjemy razem od 5 lat. Ja, mąż, córka i nasz najlepszy przyjaciel-pies. Nie wiem, jak żylibyśmy bez niego, gdybyśmy wybrali innego psa. Nie sądzę, że łatwo jest znaleźć tak wiernego, posłusznego i kochającego psa, jak nasz Kiko.