Lekcja dotrzymywania słowa.

Była śnieżna zima. Dzieci mojego brata: Sabina i Alek bardzo chcieli ulepić bałwana, ale nie wiedzieli jak. Poprosili ojca, aby im pokazał.

– Tato, pomożesz nam ulepić bałwana? Bardzo chcemy się nauczyć lepić bałwana i zrobić to własnymi rękami.

– Muszę zrobić obiad, więc nie wiem, czy zdążę, ale jeśli mi pomożecie, to i ja wam pomogę, co wy na to?

– Dobrze, tato.

– Za godzinę zacznę robić obiad, więc przyjdźcie, to ugotujemy coś wspólnie.

Dzieci poszły się bawić. Mieli dużo zabawek, grali w różne gry i na godzinę poszli do dzieci sąsiadów, aby bawić się razem z nimi. Bawiąc się, zapomnieli, że muszą pomóc ojcu przy obiedzie. Nagle Alek przypomniał sobie:

– Sabina, minęło już półtorej godziny.

– Ty idź, a ja jeszcze chwilę się pobawię i do was dołączę.

– Nie, chodźmy razem. Jeśli pójdę sam to nie zdążymy, a i tak już się spóźniliśmy. Pewnie nie ulepimy dziś bałwana.

– Nie chcę jeszcze iść, idź sam!

Alek wrócił do zabawy. Dzieci bawiły się i o wszystkim zapomniały.

Kiedy wrócili do domu pod wieczór, powiedziały:

– Tato, chodźmy ulepić bałwana.

– Już nie ma na to czasu, robi się ciemno i jest późno. Czekałem na was, ale nie przyszliście. Teraz musicie poczekać na mnie, aż znajdę na to czas.

– A kiedy będziesz miał czas?

– Pewnie w następny weekend, bo w tygodniu pracuję.

– Tak długo? Wtedy śnieg może już stopnieć.

– Mieliście przyjść na czas. Byliśmy umówieni.

– Tato, przepraszam, że cię zawiedliśmy.

– Dobra, ale żeby to był ostatni raz. Niech to będzie dla was lekcja.

Od tamtego czasu, Sabina i Alek starali się dotrzymywać swoich obietnic. Za tydzień, w sobotę ojciec pokazał im, jak ulepić bałwana. Byli bardzo zainteresowani i z ogromnym zaangażowaniem lepili bałwana. Byli bardzo szczęśliwi ze swojego małego osiągnięcia.

(Od tamtego czasu minęło piętnaście lat. Alek i Sabina są teraz na studiach i czasami wspominają tę rodzicielską lekcję).