Będę z moją kobietą tak długo, jak zechcę, a jak mi się znudzi, natychmiast ją zostawię. Ona jednak pierwsza mnie zostawiła.

Mam dość prostą i właściwą, moim zdaniem, dewizę życiową: żyj dla własnej przyjemności i nie myśl o innych.

Mój tata od najmłodszych lat nauczył mnie swojej mądrości: pozostawiać emocje poza zasięgiem, myśleć tylko głową, a nie sercem, brać z życia wszystko, co tylko jest się w stanie. Z powodzeniem przyswajałem jego naukę. Moi rodzice starali się, aby moje życie było wygodne, byli gotowi na wszystko, byle tylko być blisko mnie.

Po raz pierwszy ożeniłem się w wieku 22 lat. W tym czasie pracowałem jako księgowy, nie miałem dużo pieniędzy, ale moja żona otrzymywała wszystko od rodziców, pracowała w dobrej firmie, dobrze zarabiała i miała własne mieszkanie. Żyliśmy spokojnie przez cztery lata. Zdałem sobie sprawę, że muszę iść dalej i odszedłem od niej.

Żona zaczęła być nerwowa, nie pociągała mnie tak bardzo, jak kiedyś. Częste awantury mnie denerwowały. Ciągle oskarżała mnie o moje przywiązanie do wygodnego życia, a ja nie chciałem już tego słuchać.

Kilka lat po rozwodzie spotykałem się z wieloma kobietami, które same zapraszały mnie na randki. Nigdy nie narzucałem się nikomu, kobiety same do mnie lgnęły z powodu mojego wyglądu, a później z powodu obiecującej pracy.

Same mnie znajdowały, a ja chciałem się dobrze bawić, więc nigdy się nie opierałem. W wieku 28 lat zdałem sobie sprawę, że trzeba zakończyć życie kawalerskie. Prędzej czy później zabawa się kończy.

Poznałem ją. Przyszła kobieta była idealna. Miała doskonałą figurę, piękny wygląd, ale jednocześnie była delikatna, czuła i miła. Podjęła pracę jako sekretarka w firmie, w której byłem dyrektorem. Kasia, tak się nazywała, była również bardzo inteligentna i zdolna.

Zacząłem dbać o nią. Dawałem jej kwiaty, drogie prezenty, zabierałem ją do domu i zapraszałem do restauracji. Lubiłem to robić, a w zamian otrzymywałem szczerą miłość.

Po kilku miesiącach przeprowadziła się do mnie. Tak jak ona, nikt się o mnie nie martwił.

Jej prostota po prostu mnie znokautowała. Byłem pewien, że właśnie takiej kobiety potrzebowałem. Było z nią bardzo łatwo, sama wykonywała wszystkie prace domowe, nigdy się nie obrażała i nie kłóciła. Uwielbiałem to wszystko, ale wiedziałem, że kiedy nadejdzie czas, wrócę do mojego wesołego, beztroskiego życia.

Byłem całkiem zadowolony z mojego małżeństwa, ale z czasem zacząłem zauważać, jak zmieniam się we wzorowego męża: od razu wracałem do domu z pracy, pomagałem mojej żonie w pracach domowych, chociaż wcześniej uważałem, że mężczyzna nie powinien tego robić.

Mijały lata. Zapewniałem się, że wkrótce nadejdzie ten moment, kiedy odejdę od niej. Trzeba tylko trochę poczekać. Już dostałem od niej to, czego tak bardzo chciałem i obiecałem sobie, że czwarta rocznica będzie ostatnią. Nie stało się tak, jak planowałem. Minęły kolejne dwa lata.

Moje zasady zawiodły. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że Kasia nie jest już tą młodą i piękną kobietą, którą kiedyś poznałem. Czas poszukać sobie jakiejś młodszej, ale jakoś nie mogłem jej zostawić.

Jestem tak przyzwyczajony do życia w komforcie, miłości i trosce. W tym małżeństwie w końcu zrozumiałem, czym jest prawdziwe szczęście. W końcu znalazłem swój ideał.

Po upływie kolejnych lat małżeństwa zdałem sobie sprawę, że chcę w nim pozostać, że nie potrzebuję mojego starego egoistycznego życia. Teraz po prostu pragnąłem spędzić starość z tą kobietą.

Po znalezieniu spokoju i radości natychmiast je straciłem. Kasia zaczęła się dziwnie zachowywać. Zaczęła bardziej dbać o siebie, często pozostawała w pracy, czasem nie nocowała w domu. Od razu wiedziałem, że coś jest nie tak.

Nie wierzyłem jej, ponieważ działania mówią same za siebie, ale nigdy nie zacząłem rozmowy na ten temat, szalenie bałem się ją stracić.

Tak żyłem cały czas w nerwach, aż pewnego dnia Kasia poprosiła o rozwód. Znalazła swoją prawdziwą miłość, więc nie może już zostać ze mną. Powiedziała, że musimy iść dalej, żyć dla własnej przyjemności.

Nie mogłem uwierzyć w to, co mówi. Z jej ust wydobyło się dokładnie to, co kiedyś mówiłem podczas rozwodu. W ten sposób moja kobieta opuściła mnie wcześniej niż ja. Karma pomściła moje samolubne podejście do tych, które naprawdę mnie kochały.