W trudnej chwili pomogła mu nieznajoma osoba!

Nie miałem pojęcia, jak dalej żyć. Wszystkie plany i marzenia runęły w jednej chwili. Pojechałem z żoną na porodówkę, a stamtąd wróciliśmy z nowonarodzonym synkiem. Wszystko było cudownie, nic nie wskazywało na to, że nasza rodzina mogłaby mieć jakieś problemy. Zaledwie dzień po powrocie do domu żona zniknęła. Wyszła bez żadnego wyjaśnienia. Tylko w łóżeczku, obok synka, zostawiła kartkę: „Przepraszam”.

Synek płakał, bo był głodny. Ja też płakałem – z bezsilności. Dlaczego to zrobiła? Jeżeli to we mnie jest problem, to dlaczego nie było jej żal synka? Płynęły łzy, ale to nie pomagało. Przez moment nawet mignęła mi myśl o domu dziecka. Ale zdrowy rozsądek odpowiedział: „Poradzisz sobie”.

Po pewnym czasie doszedłem do siebie i zacząłem szukać najlepszych opcji. Nierozsądnie byłoby teraz rezygnować z pracy. Dziecko wymaga dużo pieniędzy, a ja postaram się zapewnić synowi wszystko, czego potrzeba. Moja matka była pierwszą osobą, do której zdecydowałem się zwrócić. Nasze relacje trudno nazwać dobrymi. Przez całe życie uważała, że ​​dzieci są niewdzięczne. Moje oczekiwania się potwierdziły, nie usłyszałem od niej niczego pocieszającego:

  – Od czasu do czasu mogę pomóc. Ale nie więcej. Po raz kolejny nie wpakuję się w to bagno.

Nie było sensu zostawiać u niej dziecka. Znowu zacząłem panikować, ale wiedziałem na pewno, że nie porzucę syna.

A potem pomyślałem o matce mojej żony. Rozmawiałem z nią tylko raz, przez telefon, poprosiła wtedy córkę do telefonu. Wtedy żona odmówiła rozmowy ze swoją matką, twierdziła, że ta nigdy się nią nie interesowała. Ale w głosie jej mamy wyczuwałem ciepło i nadzieję na spotkanie z córką. Zacząłem więc wątpić, czy żona powiedziała mi prawdę. 

Chaotycznie szukałem jakiegoś punktu zaczepienia. Wszystko okazało się o wiele prostsze niż myślałem. W końcu dobrze pamiętałem stary adres zameldowania żony. Zabrałem syna i pojechaliśmy. To były obrzeża miasta. Bez problemu znalazłem właściwy dom. Już przed drzwiami wziąłem głęboki oddech i przez chwilę wahałem się, czy robię dobrze. Myślałem nawet o powrocie, ale nieznajomy głos zachęcił go:

– Odwagi, młody człowieku! Zofia straciła już nadzieję, że zobaczy takich gości – dodała mi odwagi starsza kobieta, mijając mnie i synka.

Zapukałem i po chwili drzwi się otworzyły. Trudno wyrazić słowami uczucia, które odbiły się na twarzy starszej kobiety w tym momencie. Natychmiast wzięła w ramiona wnuczka. O dziwo, synek nie protestował – gaworzył i radośnie pokrzykiwał.

W końcu przeszliśmy do najważniejszej rzeczy. Starałem się jak najkrócej opowiedzieć o tym, co się stało. Przy tym – jak najmniej oskarżać żonę o to, co się stało. Ale pani Zofia wcale nie była zaskoczona moją historią. W ciągu następnej godziny usłyszałem wiele nowych rzeczy o kobiecie, z którą chciałem dzielić resztę życia. Okazało się, że żona zawsze kochała łatwe pieniądze, bardzo często uciekała z domu. Jednocześnie nigdy nie miała stałej pracy. Kiedy się poznaliśmy, przygotowała dla mnie historię o zwolnieniu przez szefa-tyrana i „aktywnym” poszukiwaniu nowej pracy. Wtedy łatwo w to uwierzyłem.

W jednej chwili, bez słów zrozumiałem, że trafiłem do miejsca, w którym na pewno otrzymam wsparcie. Będę mógł spokojnie dalej pracować, a mój syn będzie w rodzinie. Chociaż pani Zofia  nie jest jego matką, to dostanie od niej miłość i ciepło.

Nie mając już grama nadziei, znalazłem osobę, która dla mnie i mojego syna stała się najdroższa na świecie.