Connect with us

Dzieci

Szczęśliwe spotkanie w parku

Wanda zapukała cicho do dobrze już znanych jej drzwi. Potem nieśmiało je otworzyła i przekroczyła próg gabinetu lekarskiego. Przywitała się od progu:

– Dzień dobry, pani doktor.

– Ach! To znowu pani, pani Wando, dzień dobry. Proszę wejść, – powiedziała lekarka, nie przerywając pisania.

Kobieta weszła i ciężko opadła na krzesło.

– Nie mam dla pani dobrych wiadomości. Ania potrzebuje dodatkowych badań. Niestety, u nas ich nie wykonujemy. Musiałaby pani pojechać do prywatnej kliniki w mieście, ale to jest płatny zabieg. Jednak bez tych badań nie uda się postawić wiążącej diagnozy i zaplanować leczenia. Proszę zrobić te badania i wtedy do mnie wrócić. Do widzenia.

– Do widzenia, – odpowiedziała przygnębiona Wanda.

Wróciła do domu ciężkim krokiem. W jej głowie roiły się myśli: „Co teraz robić?”

Wanda i jej córka Ania mieszkają w małym miasteczku. Wanda pracuje, Ania uczy się w szkole. Przy jednej niewielkiej pensji daleko im do luksusów. Żyją, jak większość, od pierwszego do pierwszego. Kobieta sama wychowuje córkę. Jej mąż zmarł, kiedy dziewczynka miała zaledwie pięć lat. To Ani Wanda oddaje całą swoją miłość, ciepło i troskę. A ona odwdzięcza jej się tym samym.

Nieoczekiwanie do ich drzwi zapukało nieszczęście. Ania zachorowała. Od prawie roku Wanda i jej córka włóczą się po szpitalach. Badania, wizyty, leczenie… Wszystko to wymaga dużych nakładów finansowych. Wanda miała trochę oszczędności „na czarną godzinę”, ale szybko się skończyły. Jednak najgorsze było to, że nie było żadnej poprawy. Wręcz przeciwnie, córka czuła się coraz gorzej. Kobieta nie mogła znaleźć sobie miejsca. Bardzo bała się, że straci swoje jedyne dziecko. Ania to cały sens jej życia. A teraz kolejne badania, na które potrzebne są duże pieniądze. Nie mają bliskich krewnych, a znajomym i tak już była dużo winna.

Wanda szła powoli przez miasto, myśląc tylko o jednym, o Ani i o tym, skąd znowu wziąć pieniądze. Nie zauważyła, jak dotarła do parku i usiadła na ławce. Ocknęła się, kiedy ktoś potrząsał nią za ramiona.

– Proszę pani, czy coś się stało? Źle się pani czuje? – usłyszała czyjś zaniepokojony głos.

Wanda otworzyła oczy. Obok niej stała młoda, elegancka kobieta i patrzyła na nią ze współczuciem.

– Nic mi nie jest. Wszystko w porządku. Już wstaję, – odpowiedziała cicho Wanda. A łzy z jakiegoś powodu same popłynęły z jej oczu.

– Nie. Nie zostawię pani w takim stanie, – nalegała nieznajoma. – Proszę mi powiedzieć, co się stało.

Wanda, sama nie wiedząc dlaczego, otwarcie wszystko jej opowiedziała. Kobieta wysłuchała uważnie, po czym powiedziała:

– Proszę pozwolić, że się przedstawię. Nazywam się Martyna Pawelec. Działam w fundacji charytatywnej. Pomagamy ludziom w różnych trudnych sytuacjach. Myślę, że możemy pani pomóc. Proszę mi podać swoje imię, nazwisko i numer telefonu. Ktoś od nas na pewno się z panią skontaktuje. I proszę się tak bardzo nie martwić. Wszystko będzie dobrze. Prawda?

Wanda skinęła głową. Otarła łzy i poszła szybko do domu. Nie mogła uwierzyć w to, że ktoś mógłby pomóc jej tak bezinteresownie. Jednak gdzieś w głębi jej duszy zapaliła się iskierka nadziei.

Kilka dni później zadzwonił telefon i miły kobiecy głos powiedział, że Ania może się zgłosić na badanie. Wanda nieśmiało zapytała, ile to będzie kosztować.

– Proszę się nie martwić. Wszystko jest już opłacone. Musi się tylko pani zgłosić w podanym terminie.

Wanda i jej córka pojechały do ​​kliniki. Dziewczynka przeszła wszystkie niezbędne badania. Lekarze w końcu byli w stanie postawić prawidłową diagnozę i przepisać odpowiednie leczenie. Zdrowie Ani zaczęło się poprawiać i wkrótce całkowicie wyzdrowiała. Wanda czuła się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Była bardzo wdzięczna fundacji charytatywnej i osobiście pani Martynie za jej wrażliwość i pomoc. A wkrótce Wanda też przystąpiła do tej fundacji, żeby móc pomagać potrzebującym.

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

4 × 2 =

Trending