Mama i ja jesteśmy zupełnie różne, jak obce! – Dorotka spojrzała na tatę ze zdziwieniem

– To dziwne, że zupełnie inaczej wyglądamy! – Dorotka spojrzała na tatę ze zdziwieniem – A co, jeśli mama i ja nie jesteśmy rodziną?

Szklanka upadła na podłogę. Mama nie spodziewała się usłyszeć coś takiego od córki. Usiadła i nie wiedziała, co zrobić.

Mężczyzna przełknął łyk wody i spojrzał na córkę:

– Dlaczego tak myślisz?

– Dzieci z klasy tak się ze mnie śmieją, — Dorotka spuściła wzrok. – Że jesteśmy z mamą zupełnie inne, jak obcy ludzie!

– No, a ty jak myślisz. – powiedziała nerwowo mama. – Spójrz w lustro albo na zdjęcie,  nie jesteśmy podobne? Przecież jak dwie krople wody.

— Może troszkę — odpowiedziało dziecko.

–  Spójrz na swoje palce.

— Rzeczywiście, twoje też są chude — powiedziała córka.

– Już ja im pokażę. To sobie dzieciaki wymyśliły – mruknął tato.

– Och, co ty i komu pokażesz? – odpowiedziała mężowi żona.

– Po prostu powiedz mi, Dorotko, komu przyszło do głowy, żeby to powiedzieć?! – mężczyzna groźnie spojrzał na córkę.

– Wystarczy, to nie jej wina! – matka wstawiła się za córką. – To nasza sprawa, twoja i moja.

– Och, naprawdę?! – mężczyzna aż podskoczył. – To ja jestem czemuś winny? Jeżeli ktoś jest winny, to tylko ty!

– Jasne, ja. O czym ty mówisz? – odpowiedziała żona

– Po prostu nie lubię bezsensownych oskarżeń, które prowokują mnie do kłótni.

– Nikt cię o nic nie oskarżył!

– Poważnie? Dlaczego więc patrzysz na mnie tak, jakbym bredził. Czy mogę to powiedzieć przy naszej córce? Czy ty w ogóle jesteś normalna?

– Myślisz, że jestem głupia, czy co?

Ich kłótnię przerwał płacz dziecka. – Dobrze już, dobrze, w porządku.

Mężczyzna i kobieta zamilkli na chwilę, nie rozumiejąc sensu tego zdania.

– Co masz na myśli? – zapytał ojciec.

– No tak, kilka minut i mogę stać się jak mama. Wszystko czego potrzebuję to mamy torebka.

– Jak to torebka?

– Mama zawsze rano ją otwiera i się maluje. Moja koleżanka z klasy przyszła z pomalowanymi ustami i powiedziała: „Dorotka, widzisz, jaka jestem podobna do swojej mamy, a ty zupełnie nie, jak obca”. Mamo, daj mi swoje kosmetyki i wszystko będzie dobrze.

Rodzice spojrzeli na siebie i zaczęli się głośno śmiać. Dorotka się do nich przyłączyła, chociaż nie rozumiała, co w tym śmiesznego.