Franek przestał być kapryśny, dzięki interwencji nieznajomej kobiety.

Zaraz po porodzie, zostałam całkiem sama. Trzymałam synka w ramionach, wiedząc, że jego ojciec nie będzie obecny w jego życiu. Mój były chłopak zostawił mnie, zaraz po tym, jak oznajmiłam mu, że jestem w ciąży. Chłopiec musiał zostać zapisany do przedszkola bardzo wcześnie, w wieku dwóch lat, ponieważ nie dałam rady zajmować się nim i pracować w dwóch pracach jednoczenie. Franek szybko przyzwyczaił się do przedszkola i lubił tam przebywać. Szybko znalazł wspólny język z innymi dziećmi i polubił opiekunów. Chłopiec dobrze znosił codzienne przedszkole i wszystko odbywało się bez napadów złości.

Zwykle odbierałam Franka z przedszkola o 14:00, kiedy kończyła mi się zmiana w pierwszej pracy. Zaprowadzałam wtedy synka do mojej matki. W tym czasie w przedszkolu odbywało się leżakowanie i czas na drzemkę więc Franek zwykle był zmęczony i bardzo zły. Wcale nie dziwię się synowi, ponieważ chciał spać i spędzić czas ze swoimi kolegami.

W drodze do babci Franek ledwo poruszał nogami i za każdym razem prosił o wzięcie go na ręce. Chętnie spełniłabym jego prośbę, ale po ciężkiej pracy fizycznej po prostu nie czułam rąk.

Kiedy zbliżaliśmy się do celu, Franek usiadł na ziemi, zaczął krzyczeć i nie chciał iść. Nie wiedziałam, co robić, bo jeszcze nie widziałam u niego takiego zachowania. Starałam się go uspokoić: głaskałam go po głowie, próbowałam przytulić, powiedzieć, że już niedaleko, ale syn nie chciał mnie słuchać.

Nagle podeszła do nas kobieta w średnim wieku, pokiwała głową i powiedziała: „Taki niegrzeczny i kapryśny chłopiec, chodź, pójdziesz ze mną”.

Franek natychmiast przestał płakać, sam wstał i rzucił się w moje ramiona.

Powiedziałam: „Jesteś moim synem, nie oddam Cię nieznajomej, ale musimy szybko stąd pójść, kochanie. ”

W drodze do domu syn nie był już kapryśny i tylko nieśmiało odwracał się, aby upewnić się, że nieznajoma kobieta nie idzie za nami.

Od tego czasu syn nie był kapryśny, myślę, że wszystko zrozumiał, chociaż martwiłam się, że ta sytuacja źle wpłynie na jego zdrowie psychiczne i będzie się bał.

Dzisiaj, kiedy po pracy poszłam do sklepu, żeby kupić artykuły spożywcze na obiad, zobaczyłam dziewczynkę, która krzyczała na cały sklep, bo mama nie chciała kupić jej zabawki. Kobieta wyglądała na zdezorientowaną i nie wiedziała, jak się zachować. W tamtym momencie bardzo chciałam podejść i powiedzieć dziewczynce:

„Taka niegrzeczna i kapryśna dziewczynka. Chodź, pójdziesz ze mną”.