Nie omijaj ludzi proszących o pomoc, czasami jest ona naprawdę potrzebna.

Ogólnie jestem bardzo sceptyczna wobec ludzi, którzy proszą o pieniądze na ulicy. Szczególnie oburza mnie, to gdy kobieta lub mężczyzna w wieku produkcyjnym prosi o pieniądze. Mogliby znaleźć pracę. Nie byłaby to być może praca marzeń, ale wystarczyłoby na podstawowe potrzeby.

Obserwowałam różne sytuacje. Pracowałam w pobliżu dworca autobusowego. Każdego ranka przez rok podchodziła do mnie kobieta, prosząc o pieniądze. Prośbę swą motywowała tym, że jest w ciąży i bez dachu nad głową. Na początku próbowałam jej pomóc. Zauważyłam, że jej ciężarny brzuch się nie powiększa. Po kolejnych trzech miesiącach byłam pewna, że to oszustwo. Obiecałam sobie, że już nigdy nie będę tak naiwna i nie uwierzę w takie bajki.

Chodziłam do pracy cały czas ta samą trasą. Dobrze znałam drogę i ludzi, których mijałam. Codziennie spotykałam starszego mężczyznę skromnie ubranego, z torbą w rękach. Domyślałam się, że kupował mleko i bułki. Zawsze uśmiechał się do przechodniów, a jego spojrzenie było pełne życzliwości.

Przez kilka dni nie spotkałam go, byłam nieco zaskoczona. Tydzień później zobaczyłam go na dworcu autobusowym, nie był tak schludny, jak zawsze. Przeciwnie, jego twarz była brudna i prosił o pomoc. Najbardziej uderzyło mnie to, że płakał. Podbiegłam do niego bez zastanowienia, pytając, co się stało. On też oczywiście znał mnie z widzenia.

Dziadek powiedział, że niedawno jego chata spłonęła. Nie wiedział, dlaczego tak się stało, ale stracił dach nad głową. Nie miał krewnych, miał syna, ale przez wiele lat nie odwiedzał ojca.

Wzięłam wolne w pracy i postanowiłam u siebie przenocować dziadka, dopóki nie znajdziemy rozwiązania tej sytuacji. Mieszkałam sama, więc nawet było mi raźniej. Kiedy dotarliśmy do domu, przygotowałam mu coś do jedzenia i wysłałam go pod prysznic. W międzyczasie znalazłam kilka rzeczy do przebrania dziadka, więc wyglądał trochę śmiesznie w moich ubraniach, ale nie było innego wyboru.

Opowiedziałam tę historię mojej babci. Zaproponowała wspaniałe rozwiązanie. W ich wiosce znajduje się kościół. Ma on jeszcze wiele przyległych terenów, które należy pielęgnować i chronić. Dla osoby, która chciałaby tam pracować, przygotowano mały pokój do zamieszkania. Szukano odpowiedniej kandydatury. Michał, bo tak miał na imię dziadek, był bardzo zadowolony z takiej propozycji. Był pobożnym człowiekiem, a nawet pomagał w miejscowym kościele. Proboszcz zgodził się i cieszył się, że rozwiążą dwie trudne sytuacje jednocześnie.

Teraz odwiedzam nie tylko babcię, ale także nowego dziadka. Nie omijaj ludzi, którzy proszą o pomoc, czasami jest ona naprawdę potrzebna.