Mówi się, że w życiu nie ma zbiegów okoliczności. Kto wie, może wszystkie nasze spotkania to przemyślany plan?

Mówi się, że w życiu nie ma zbiegów okoliczności. Kto wie, może wszystkie nasze spotkania to przemyślany plan, a może jednak tylko seria przypadkowych zdarzeń?

Mam pewną historię, która na pewno zasługuje na wysłuchanie, a w co wierzyć, to już sprawa każdego z was.

Wydarzyło się to 2 lata temu. Byłem wtedy młodym i obiecującym lekarzem, mieszkałem właściwie w pracy i żyłem tylko pracą. Trafiła mi się możliwość wyjazdu na zagraniczną konferencję. Bez problemu dostałem wolne z pracy, a nawet opłacili mi wyjazd. Nie było nad czym się zastanawiać, oczywiście, że postanowiłem pojechać. Ale od samego początku coś mnie powstrzymywało, przypisywałem to strachowi przed nadchodzącą podróżą, bo miałem po raz pierwszy lecieć samolotem.

Przygotowałem wszystkie dokumenty, spakowałem rzeczy i poszedłem do pracy, wieczorem miałem lecieć.

Praca mijała jak zwykle, przez cały dzień to operacje, to konsultacje. Zmęczony, poszedłem coś przekąsić i odpocząć przed drogą. Usiadłem i nie wiadomo kiedy zasnąłem. Obudziłem się po trzech godzinach. Otwieram oczy i moja pierwsza myśl: „Samolot”. Zerwałem się na równe nogi, ubranie założyłem na służbowy uniform i zadzwoniłem po taksówkę. Miałem godzinę, żeby wrócić do domu po rzeczy i dokumenty, a potem dojechać na lotnisko. Sprawa praktycznie niemożliwa, ale musiałem spróbować .

Samochód przyjechał szybko, ale korki były jak zawsze. Staliśmy przez 15 minut w totalnym bezruchu, czas jeszcze nigdy nie uciekał mi tak szybko.

W końcu dotarliśmy do domu, szybko złapałem swoje rzeczy i pobiegłem z powrotem do samochodu. To nie przypominało wyjazdu na konferencję, tylko raczej challenge “Dostań się na lotnisko”.

Byliśmy już w połowie drogi, jechaliśmy szybko i powinniśmy zdążyć. Kiedy dotarliśmy na miejsce, wbiegłem do środka i jedyne, co usłyszałem, to to, że odprawa na mój lot właśnie się skończyła.

No cóż, moje rozczarowanie nie miało granic. Postanowiłem zrobić sobie przerwę i napić się kawy. Musiałem się wyciszyć i zebrać myśli. Kawa, nawiasem mówiąc, była pyszna.

Nagle usłyszałem jakiś hałas. Kilka kroków ode mnie jakaś młoda dziewczyna źle się poczuła i straciła przytomność. Podbiegłem do niej jak najszybciej, sprawdziłem puls i oddech, zwróciłem się do chłopaka, który stał najbliżej, kazałem mu wezwać karetkę, a sam przystąpiłem do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Prawie po trzech minutach, a mnie wydawało się, że to były trzy godziny, siły zaczęły mnie opuszczać. Nagle zamarłem, wyczułem bicie serca, dziewczyna żyła.

Akurat podbiegli wezwani lekarze i się nią zaopiekowali. Zupełnie opadłem z sił, ale tego wieczoru przynajmniej uratowałem komuś życie.

To nie był koniec historii. Tydzień później jakaś młoda dziewczyna zapisała się na wizytę do mnie. Jakież było moje zdziwienie, gdy rozpoznałem w jej twarzy tę dziewczynę z lotniska. Znalazła mnie, żeby mi podziękować.

A wiecie, co wydarzyło się w ciągu następnych dwóch lat? Ożeniłem się z nią, a nasz syn ma teraz 6 miesięcy.

No więc jak? Wierzycie w zbiegi okoliczności? Opuściłem ważną konferencję w bardzo bezsensowny sposób, ale dzięki temu uratowałem komuś życie i odnalazłem swoją drugą połówkę. Nie sądzę, żeby to był przypadek.