Mój mąż nie chce dorosnąć i wziąć na siebie odpowiedzialności za naszą rodzinę. Jest zadowolony z życia beztroskiego nastolatka-imprezowicza, ale ja nie

Z Rafałem poznaliśmy się w klubie, byliśmy na imprezie ze znajomymi. Od razu mi się spodobał, wesoły, z poczuciem humoru, pięknymi oczami i szerokim uśmiechem. Następnego dnia spotkaliśmy się ponownie, a dwa tygodnie później byliśmy już oficjalnie parą. Wiele nas łączy, ale najważniejsze jest podobne podejście do życia. Oboje lubimy emocje, nowe doświadczenia, odrzucamy wszystko, co szare i codzienne. Oboje jesteśmy wyluzowani, uwielbiamy ekstremalne przygody, podróżujemy, poza tym Rafał jest zapalonym motocyklistą, więc ja też musiałam zakochać się w motocyklach.

Po sześciu miesiącach zaszłam w ciążę. Mój ukochany był bardzo się ucieszył z takiej wiadomości, od razu mi się oświadczył. W prezencie ślubnym rodzice dali nam mieszkanie. Moja ciąża przebiegała spokojnie, ale nie miałam czasu, żeby zwracać uwagę na jakieś sygnały ostrzegawcze. Nadal prowadziliśmy aktywne życie, spotykaliśmy się z przyjaciółmi, pojechaliśmy na urlop nad morze, zrobiliśmy remont w mieszkaniu.

Kiedy na ostatnim badaniu USG zobaczyłam moją córeczkę, jej małe paluszki, usłyszałam bicie jej serduszka, postanowiłam zacząć słuchać rad pani doktor. Wieczorem chciałam porozmawiać z mężem o swoich wrażeniach i uczuciach, ale zamiast tego on zaproponował mi karaoke z przyjaciółmi.

Musiałam jeszcze przygotować się do porodu, zapisać się na kurs dla młodych rodziców i sama kupić „posag” dla naszej księżniczki. W ciągu dnia Rafał był w pracy, a wieczory zawsze spędzał ze znajomymi. Ale kiedy urodziła się nasza córka, nie odstępował nas nawet na krok. Mimo to nigdy nie odważył się zmienić pieluchy ani pomóc w kąpieli. Już zaczęłam myśleć, że mój mąż dorósł, ale po tygodniu Rafał wrócił do pracy, a w domu zjawił się dopiero nad ranem.

Na początku po prostu nie miałam czasu porozmawiać z mężem, mała często płakała. Jak tylko miałam wolną chwilę, sama odpoczywałam albo sprzątałam mieszkanie. Tak minął prawie rok, ja siedziałam w domu z pieluchami, a Rafał w pracy albo na imprezie z przyjaciółmi. Wydawało mi się, że ten „dzień świstaka” nigdy się nie skończy.

Kilka razy próbowałam rozmawiać z mężem, ale on jakby mnie nie słyszał. Rafał uważał, że nie ma potrzeby, żeby zmieniać styl życia. Argumentował to tym, że we współczesnym świecie jest cała masa gadżetów i możliwości, które pomagają rozwiązać wszelkie problemy. Poza tym dodał, że ożenił się z aktywną, żądną przygód dziewczyną, a ja zamieniłam się w wiecznie niezadowoloną gospodynię domową, że to ja się zmieniłam, a on tego wcale nie chciał. On by chciał, żeby wszystko było tak, jak wcześniej.

Po roku byłam już bardzo zmęczona fizycznie i psychicznie. Porozmawiałam znowu z mężem i Rafał dał mi wsparcie. Poszłam na zakupy, do kosmetyczki, umówiliśmy się na rozmowę z opiekunką. Wieczorem zostawiliśmy córkę pod opieką niani, a sami poszliśmy na imprezę motocyklową. Bawiłam się niby dobrze, ale cały czas myślałam o mojej córeczce, że będzie musiała spędzić całą noc z obcą osobą, czy jej nie skrzywdzi, czy dobrze się nią zaopiekuje. Kiedy rano wróciliśmy do domu, Rafał położył się spać, a ja poszłam przygotować śniadanie i przebrać dziecko na spacer. Przez to wyjście wcale nie odpoczęłam, a wręcz przeciwnie, byłam jeszcze bardziej zmęczona ciągłymi zmartwieniami.

Nie chcę się rozwieść, kocham mojego męża. Chciałabym, żeby Rafał dorósł, był bardziej odpowiedzialny, zaczął się zachowywać jak mąż i ojciec. Jednak nie widzę, żeby on tego chciał. Mój mąż jest całkowicie zadowolony z trybu życia, jaki prowadzi. Nie wiem, co mam zrobić w tej sytuacji.