Connect with us

Ciekawostki

Mój brat czasami przyjeżdża i opowiada, jak żyją w mieście wolni ludzie

Mój starszy brat ożenił się i wyprowadził od rodziców. Mieszkają z żoną w mieście, czasami przyjeżdżają do nas w gości.

Jestem dziesięć lat młodsza od mojego brata. Kiedy się urodziłam, rodzice nie byli już tacy młodzi, więc są do mnie bardzo przywiązani.

Od dziecka nie pozwalali mi nigdzie wychodzić – bali się, że coś mi się stanie. Żebym pojechała sama do miasta – broń Boże! Jeszcze trafię na jakichś złych ludzi!

Do ósmej klasy mama odbierała mnie ze szkoły. Koledzy z klasy wyśmiewali się ze mnie, a mi było wstyd.

Ale bez względu na to, jak bardzo starałam się udowodnić rodzicom, że jestem już dorosła i potrafię sama sobie radzić, nie chcieli mnie słuchać.

Kiedy skończyłam szkołę i chciałam pójść do liceum w mieście, i tata, i mama byli temu przeciwni. Mówili, że to za daleko, że nie będę mogła codziennie dojeżdżać. Dlatego moje marzenie o tym, żeby zostać dziennikarką zniweczyła szara rzeczywistość i nauka w szkole zawodowej, która znajdowała się w pobliskim miasteczku.

Musiałam codziennie dojeżdżać do szkoły, bo na internat rodzice nigdy by się nie zgodzili.

Po jakimś czasie zaczęłam się spotykać z chłopakiem ze szkoły. Miał na imię Rafał, uczył się na ślusarza.

Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia i bardzo szybko mi się oświadczył.

Starałam się jak najdłużej ukrywać ten związek przed rodzicami. Wracałam czasem później do domu tłumacząc, że musiałam posiedzieć w bibliotece i pouczyć się do sprawdzianu.

Ale pewnego dnia Rafał przyjechał do mojej wioski z dużym bukietem róż i pierścionkiem – postanowił się oficjalnie oświadczyć. Nie miałam innego wyjścia, musiałam się przyznać rodzicom, że mam chłopaka, a teraz już narzeczonego. Ale ta wiadomość ich nie ucieszyła, bo rodzice i tak nie chcieli mnie nigdzie od siebie wypuścić, nawet za mąż.

Wyrzucili Rafała z domu i powiedzieli, że od tej pory sami będę mnie zawozić i odbierać ze szkoły, żebym nie zajmowała się głupotami.

Ani łzy, ani błagania nie pomogły – rodzice obstawali przy swoim.

Później skończyłam szkołę i zostałam z nimi na wsi. Bez dobrego wykształcenia, bez związku, bez niczego. Mój brat czasami przyjeżdża i opowiada, jak żyją w mieście wolni ludzie.

Trending