„Jest dla mnie jak rodzina”.

Kilka lat temu podjęłam naukę na Uniwersytecie Rolniczym. Miałam zostać doradcą rolnym. W akademiku było zbyt mało miejsc dla wszystkich chętnych. W pierwszej kolejności kwaterę otrzymywali działacze i studenci nagradzani za osiągnięcia w nauce i sporcie. Nie należałam do żadnej z tych kategorii, więc ze smutkiem wyszłam na ulicę i pomyślałam, że nie mam się gdzie zatrzymać.

Obce miasto, żadnych znajomych, nawet nie wiedziałam, od czego mam zacząć. Tuż przede mną była tablica ogłoszeń, a na niej dziesiątki przyklejonych wiadomości o wynajęciu mieszkania. Zerwałam kilka numerów i miałam nadzieję, że coś szybko znajdę.

Właściciel jednego z mieszkań poprosił mnie o bardzo wysoką kaucję, drugi powiedział, że w pokoju będą cztery osoby. Kilka ogłoszeń było już nieaktualnych, niektórzy nie odbierali telefonu. Znalazłam pewne ogłoszenie. Pokój u starszej kobiety, jedyny minus, było daleko. Dla mnie była to najlepsza propozycja, zgodziłam się.

Rozpoczął się rok szkolny, zamieszkałam w nowym pokoju. Gospodyni Wiktoria bardzo mi się spodobała, była miłą, przyjazną kobietą. Myślę, że też jej się spodobałam. Gospodyni często odwiedzała mnie, opowiadała swoje historie życiowe, czasami udzielała mądrych rad, czasami narzekała na swoją jedyną córkę. Córka prawie nie dzwoniła do matki i bardzo rzadko przyjeżdżała.

Było mi przykro z powodu kobiety, starałam się jej pomóc, jak mogłam. Chodziłam do apteki, kiedy potrzebowała i do sklepu po żywność. Ona też była dla mnie miła. Po zajęciach zawsze czekał na mnie talerz pysznej zupy.

Kiedy zadzwoniła córka, Wiktoria pochwaliła się jej, że ma wspaniałą lokatorkę, która jest dla niej jak rodzina i dobrze się z nią dogaduje. Zastanawiała się, czy nie obniżyć mi czynszu.

Te słowa zaskoczyły córkę, która następnego dnia przybiegła do matki. Zrobiła awanturę. Krzyczała, że chcę przywłaszczyć sobie cały jej majątek. Nawet tak nie pomyślałam, ale była nie do powstrzymania. Wiele złego usłyszałam pod swoim adresem. Sfrustrowana spakowałam swoje rzeczy i odeszłam. Przyszłam do swojego dziekana, wyjaśniłam swoją sytuację, zlitował się nade mną i wydał mi pokój w akademiku.

Od tego czasu nie wynajmowałam już pokoi od samotnych babć.