Jak odnaleźliśmy naszą córkę na oddziale położniczym

Przydarzyła nam się z żoną niesamowita sytuacja. Chodziliśmy po centrum handlowym, chcieliśmy sobie kupić nowego. Nieoczekiwanie żona zaczęła rodzić. Spanikowałem, bo byliśmy daleko od szpitala, do którego mieliśmy się zgłosić.

Szybko wsiedliśmy do samochodu i pojechałem do najbliższego szpitala, jaki znalazłem na mapie. Tego dnia, jak powiedziała nam jedna z położnych, prawie wszystkie kobiety na raz zaczęły rodzić! Miejsc brakowało, a dzieci na świecie przybywało w szalonym tempie.

Kasię przyjęli na oddział. Poród był długi i trudny, chociaż to już trzeci raz. Ale lekarze od razu nam powiedzieli, jeszcze przy pierwszym synu, że żonie nie będzie łatwo rodzić. Ciąża też przebiegała z komplikacjami.

Przez cały czas, bite trzy godziny, stałem na korytarzu (starsze dzieci wysłałem do babci) i bardzo się martwiłem, żeby wszystko było dobrze. Poza tym, byłem bardzo ciekawy, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka. Przy poprzedniej dwójce znaliśmy płeć, tym razem chcieliśmy, żeby to była niespodzianka.

Urodziła się córka! Ważyła 2,5 kg i miała długość 42 cm, taka maleńka, śliczna dziewczynka z zielonymi oczkami. Noworodka przewieziono na oddział położniczy, żeby przeprowadzić niezbędne badania.

W ogóle nas nie zdziwiło, że dziewczynka urodziła się całkowicie bez włosów. To jest charakterystyczna cecha w naszej rodzinie – u wszystkich dzieci w ciągu dwóch lub trzech dni po urodzeniu pojawia się jeden lub kilka rudych włosów. Moja żona była tym z początku bardzo zaskoczona, to po prostu cecha genetyczna mojej rodziny. Tak było ze wszystkimi dziećmi.

Minęły trzy dni od porodu, a my cały czas czekaliśmy. Ciągle zdejmowaliśmy czapeczkę z główki córki, żeby zobaczyć spodziewaną rudą czuprynę, ale tym razem nic takiego się nie wydarzyło.

Żona zaczęła płakać, powiedziała, że wydaje jej się, że ​​to nie jej dziecko, że ​​ma bardzo dziwne przeczucia.

• Przestraszyliśmy się i postanowiliśmy porozmawiać z położnymi, czy przypadkiem nie pomyliły dzieci. Baliśmy się, że doszło do pomyłki i ktoś inny wziął naszą córkę.

A co stało się później, można sobie tylko wyobrazić. Jak tylko dotarliśmy na oddział położniczy, zobaczyliśmy kobietę i mężczyznę, którzy tłumaczyli pielęgniarce, że dostali niewłaściwe dziecko, ponieważ ich na początku miało na nóżce znamię, które teraz cudem zniknęło.

Jak się okazało, ci ludzie i my nosimy takie same nazwisko, a w dodatku tak samo daliśmy na imię naszym córkom. Rozebraliśmy dzieci i wszystko stało się jasne. Ich dziewczynka miała rude włosy, a nasza pieprzyk na nodze.

Ta sytuacja w ogóle nie była dla nas zabawna. Jeszcze teraz, jak sobie z żoną to przypominamy, ogarnia nas przerażenie.

A co, gdybyśmy nie mieli tej charakterystycznej cechy? Gdyby to po prostu było dwoje dzieci o tym samym imieniu i nazwisku? Przez cały czas, nieświadomie, żylibyśmy z cudzym dzieckiem!