Chłopiec w kolejce do kasy.

Niedawno, robiąc zakupy w supermarkecie, byłam świadkiem pewnego wydarzenia.

Do sklepu weszła młoda, elegancka kobieta z sześcioletnim synem. Zrobili zakupy i podeszli do kasy. Stanęli w długiej kolejce i czekali na swoją kolej. Po pewnym czasie chłopiec znudzony długim oczekiwaniem zaczął kaprysić:

– „Czekamy za długo. Niech ktoś nas przepuści!” – krzyczał chłopiec

-„Maciek, przestań się tak zachowywać! Jest tu wiele ludzi i wszyscy na nas patrzą! Wstydzę się za ciebie!” – kobieta skarciła syna.

Na początku kolejki stał mężczyzna, który widząc, że kobieta nie ma dużych zakupów, był skłonny ją przepuścić. Kobieta jednak nie zgodziła się na to. Spojrzała groźnie na syna i stwierdziła, że poczeka.

– „Mamo, jestem zmęczony, chcę do domu!” – nadal krzyczał chłopiec. To rozgniewało matkę i krzyknęła na syna:

– „Jesteś niewdzięczny, uspokój się! W ogóle nie umiesz się zachowywać! Oddam cię komuś i będziesz tam krzyczeć do woli, ale już beze mnie!”

Chłopiec natychmiast zamilkł i przerażonymi oczami spojrzał najpierw na matkę, a potem na innych ludzi i zaczął cicho płakać.

Nie rozumiem, dlaczego matka nie wyjaśniła synowi, że w kolejce trzeba stać cierpliwie, bo inni ludzie też w niej stoją. Zamiast tego nakrzyczała na dziecko, które nie rozumiało, dlaczego matka go karci.

Dlaczego tak wielu rodziców decyduje się na dzieci, nie biorąc odpowiedzialności za ich mądre wychowywanie? Krzyk, nie doprowadzi do niczego dobrego.