Ale za każdym razem, kiedy przyjeżdżam do jej domu, przypominam sobie te szczęśliwe dni, które spędzałam z nią i moim dziadkiem w starym domu z drewnianym płotem

Moja babcia zmarła dziesięć lat temu, dziadek jeszcze wcześniej. Ale za każdym razem, gdy przyjeżdżam do jej domu, przypominam sobie te szczęśliwe dni, które spędzałam z nią i dziadkiem w starym domu z drewnianym płotem.

Wchodzę do domu. Od progu czuję ten znajomy zapach – zapach babcinego domu. Czasem mieszał się z zapachem świeżego pieczywa i gorących powideł. Latem pachniał młodymi ziemniakami, a zimą racuchami z jabłkami.

Przechodzę dalej. To pokój, który zawsze służył jako salon, a gdy przyjeżdżałam na wakacje – był moją sypialnią. Na bielonych ścianach wiszą obrazy wyszywane przez moją babcię. Wszystko jest znajome i boleśnie bliskie. Stary telewizor przykryty serwetką. Regał z książkami. Niektóre z nich porysowane moją ręką – jako dziecko lubiłam rysować w książkach. A jako nastolatka w ferie zimowe czytałam tu światową klasykę.

Wersalka ze starannie ułożonymi poduszkami, wszystkie w haftowanych poszewkach. Stoją prosto, tak jak lubiła moja babcia.

Pomiędzy starymi drewnianymi oknami ustawione ozdoby bożonarodzeniowe z waty i bibuły. Tak babcia dekorowała dom na Święta. To właśnie to okno otwierałam w letnie wieczory, kiedy uciekałyśmy z dziewczynami na wiejską dyskotekę.

Dalej jest pokój dziadków. Tam ścianę zdobi duża makatka z kwiatami. Nad makatką wisi ślubny portret dziadków. Wciąż są tacy piękni i młodzi. Babcia w białej sukience wygląda skromnie, ale ślicznie.

Siadam na łóżku. Ostrożnie, żeby nie zburzyć delikatnej struktury poduszek. Wszystko w tym pokoju przypomina mi moją babcię. Przy oknie stoi maszyna do szycia. W niektórych miejscach farba z niej odpadła, ale wciąż pamiętam, jak moja babcia siedziała przy niej wieczorami, szyjąc dla mnie kretonowe sukienki.

W kuchni wszystko jest staromodne. Kubki w kropki. Brakuje jednego – stłukłam go, nalewając kompot wiśniowy. – To na szczęście, – powiedziała wtedy moja babcia. Piec. To przy nim razem z Kicią oglądałyśmy obrazki w książce z bajkami, bo wtedy nie umiałam jeszcze czytać.

Wychodzę na próg, żeby jeszcze raz wciągnąć w płuca zapach mijającego lata… Kolejnego lata bez babci.