Zostałem zwolniony z pracy, ponieważ zacząłem zwracać większą uwagę na jedną dziewczynkę w przedszkolu. Ale udało mi się jej pomóc i uczynić z niej najszczęśliwsze dziecko na świecie

Mam dwadzieścia pięć lat, dziewczynę i dobrą pracę. Pracuję z dziećmi, jestem nauczycielem w przedszkolu. Pomimo tego, że jestem mężczyzną i to dość młodym, szybko zostałem przyjęty do tej pracy. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej bardzo pewnie i wiarygodnie odpowiadałem na wszystkie pytania, również te o doświadczenie w pracy z dziećmi. A ja mam młodszą siostrę, którą opiekowałem się od pieluch, bardzo dobrze sobie radziłem i dlatego chciałem zostać nauczycielem przedszkola. Małe dzieci bardzo się między sobą różnią, i z wyglądu, i charakterem.

Każdy podopieczny jest wyjątkowy i potrzebuje indywidualnego podejścia, żeby się z nim dogadać i zbudować zaufanie. Ale ostatnio przyszła do nas dziewczynka, która zachowywała się podejrzanie cicho i spokojnie, a co najważniejsze, nie chciała ze mną nawiązać żadnego kontaktu. Powód, dla którego tak się zachowywała, bardzo mnie zaskoczył i poruszył.

Dziewczynka ma na imię Pola i ma sześć lat. Kiedy dowiedziałem się o jej wieku, byłem zakłopotany. Dlaczego rodzice przysyłają dziecko do przedszkola dopiero teraz, skoro za chwilę będzie już szła do szkoły? Swoją drogą, jeżeli już mówię o tych ludziach, to cóż, delikatnie mówiąc, są nieludzcy. Zostawiali u nas Polę w nieskończoność, od otwarcia do zamknięcia przedszkola, codziennie, często spóźniali się po córkę.

Wyglądało na to, że dziecko nie jest im do niczego potrzebne, jedynie utrudnia im życie. Postanowiłem zdobyć zaufanie dziewczynki. Rozmawiałem z nią na ciekawe tematy, częstowałem smakołykami, czytałem jej ulubione bajki. I tak stopniowo zaprzyjaźniliśmy się. Nawet nie zauważyłem, jak bardzo przywiązałem się do Poli. Później dowiedziałem się, dlaczego jej rodzice zachowywali się w ten sposób.

Ta historia prawie doprowadziła mnie do łez, mała opowiadała mi z całą powagą o tym, jak wygląda jej życie w rodzinnym domu. Zdarzało się, że rodzice podnosili na nią rękę, nie wpuszczali jej domu, po czym dziewczynka musiała spędzać noc na wycieraczce i czekać, aż rano ją wpuszczą. Byłem tak przejęty tą historią, że bez zastanowienia postanowiłem, że zabiorę to dziecko do siebie i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby dziewczynka poczuła się kochana. Koleżanki z pracy zauważyły mój stosunek do Poli i radziły, żebym nie traktował jej wyjątkowo, bo to może mieć zły wpływ na resztę grupy.

Oczywiście to mnie nie powstrzymało i po rozmowie z moją dziewczyną postanowiliśmy postarać się o pieczę zastępczą nad dziewczynką. Wcześniej spotkaliśmy się z jej rodzicami, wszystko omówiliśmy, a oni chętnie się zgodzili, żebyśmy zabrali ich córkę. Za to ja zostałem zwolniony z pracy. Znaleźli dla mnie zastępstwo, emerytowaną nauczycielkę, która ledwo słyszy… Ale i tak jestem teraz najszczęśliwszą osobą na świecie.