– To oczywiste, – powiedział, jak zwykle, z namysłem. – Jeżeli wypijesz tyle, ile pije się w Rosji, wszystko od razu będzie bardziej kolorowe.

Moja ciocia, jeszcze w trakcie studiów, wyjechała do Rosji. Tak się złożyło, że wyszła tam za mąż i urodziła dzieci – normalnie, jak każdy. Nie, no wiem, to nie jest takie normalne, ale martwi mnie inna rzecz – ciocia Ola prawie zupełnie już nie mówi po polsku i zapomniała o wszystkim, co związane z jej ojczyzną.

Jakiś czas temu, kiedy przyjechała z mężem na urodziny naszej babci, ciocia Ola zaczęła opowiadać o tym, jak cudownie żyje im się w Moskwie.

– U was to wszystko jest jakieś inne. Galerie handlowe – jakieś małe i przeciętne, rozrywki – nudne. Nie to, co u nas – wszystko jest takie kolorowe i jakieś weselsze.

Wtedy mój ojciec, profesor uniwersytetu, który zawsze potrafi się opanować i jest bardzo taktowny, jednak nie wytrzymał:

– Cóż, oczywiście, – powiedział, jak to on, z namysłem. – Jeżeli wypijesz tyle, ile pije się w Rosji, to wszystko wydaje się bardziej kolorowe.

Wszyscy się roześmiali. Oprócz cioci Oli i jej męża. Ciotka potraktowała to jako osobistą zniewagę, a wujek po prostu nie zrozumiał, co powiedział mój ojciec.

Od tego czasu ciocia Ola i jej mąż nie przyjechali już do Polski.

– Nie spodziewałam się tego po twoim mężu, Haniu, – powiedziała później ciocia do mojej mamy przez telefon. – Obraził naszą ojczyznę.

– Jaką ojczyznę, Olu? – spytała mama.

– No, jak to, jaką? Rosję.

– Ale przecież ty się urodziłaś w Polsce?

– Nieważne! – odburknęła ciotka. – Teraz mam inną ojczyznę – Rosję. To jest teraz mój kraj.

– No wiesz, Ola, – powiedziała spokojnie mama. – Myślę, że mój mąż jednak miał rację. A jeżeli tam masz teraz swój kraj, to do Polski wcale nie musisz przyjeżdżać. To tylko twój wybór.

Nie mamy już kontaktu z naszymi krewnymi z Rosji, ale też wcale za nimi nie tęsknimy.