Tak więc, kiedy się urodziłam, moja mama uznała, że ​​nie chce poświęcać całej swojej młodości na wychowanie dziecka

Jedyne, co wiem o moim ojcu, to to, że nie jest Polakiem. Babcia powiedziała mi, że moja mama w młodości bardzo chciała wyjść za mąż za obcokrajowca. Robiła wszystko, co w jej mocy, żeby tylko poznać mężczyznę z Zachodu i wyjść za niego za mąż.

Udało się tylko w części. Mój ojciec jest Niemcem, ale nie wiem nawet, jak się nazywa. Babcia tylko powiedziała mi, że ​​był wysoki i miał jasne włosy. Też jestem wysoka. Zawsze się tego wstydziłam, ale z wiekiem uświadomiłam sobie, że to chyba jedyna rzecz, jaką dostałam od ojca.

Mama zaszła w ciążę w wieku siedemnastu lat. Kiedy dowiedziała się, że ten Niemiec nie ma zamiaru się z nią żenić, chciała się mnie pozbyć. Ale ciąża była już zaawansowana, więc musiała mnie urodzić. Opowiedziała mi to nasza sąsiadka, pani Gosia.

Tak więc, kiedy się urodziłam, moja mama uznała, że ​​nie chce poświęcać całej swojej młodości na wychowanie dziecka i powiedziała swojej mamie, czyli mojej babci, że jedzie się uczyć do Warszawy. Babcia pozwoliła jej na to i się mną zaopiekowała. Nie było jej łatwo, bo musiała jeszcze pracować, żeby mnie utrzymać. Dziadek miał problemy z nogami, poruszał się na wózku inwalidzkim. No cóż, babcia zostawiała mnie z nim, kiedy szła do pracy. A jak wracała, musiała opiekować się naszą dwójką. Nie było jej łatwo, oj nie.

Pamiętam moją mamę, przyjeżdżała na wakacje, a potem na urlop. Czasami przywoziła mi banany albo mandarynki. Raz nawet dała mi sukienkę w kwiatki. Ale nigdy nie zajmowała się moim wychowaniem. Przyjechała, przytuliła, zapytała, co słychać w przedszkolu i biegła na dyskotekę, bo wiecie, musiała znaleźć męża, a nie siedzieć z dzieckiem.

A później mama zupełnie przestała przyjeżdżać. Nie tęskniłam za nią, bo przyzwyczaiłam się do tego, że mieszkam z dziadkami.

Kiedy zmarli, mama jednak przyjechała. Ale nie sama. Na rękach trzymała dwuletnią dziewczynkę.

– To twoja siostra Malwinka, – powiedziała matka i posadziła dziecko na łóżku.

– ???

– Nie mogę jej teraz wychowywać, – ciągnęła mama, nie czekając na moją reakcję. – Wiesz, poznałam mężczyznę. On jest Francuzem. Zakochał się we mnie jak nastolatek. Zaproponował mi małżeństwo. Pochodzi z Paryża. Jak ja mam mu powiedzieć, że mam dziecko?

– Dwoje.

– Co dwoje? – matka nie zrozumiała.

– Masz dwoje dzieci.

– A, no tak. Tym bardziej, – mama złapała się za głowę. – Dlatego chcę, żebyś mi pomogła. Adoptuj ją. Niech to będzie twoja córka.

Zatkało mnie. Mam osiemnaście lat. Pracuję jako sprzedawczyni. Wszyscy mnie znają. Jak mam wszystkim wytłumaczyć, skąd u mnie nagle dwuletnie dziecko?

Ale nie miałam wyjścia. Adoptowałam Malwinkę i wychowuję ją jako moją córkę. Udało mi się nawet wyjść za mąż, a mój mąż zaakceptował moją młodszą siostrę. Malwina ma już szesnaście lat. Zna historię swoich narodzin, ale wciąż nazywa mnie mamą i bardzo mnie kocha. A nasza biologiczna matka… nic o niej nie wiemy. Ale nie martwimy się tym, bo my mamy szczęśliwą rodzinę.