Connect with us

Dzieci

Tak bardzo chciałam żyć razem z nim, jak w bajce

– Mówię ci, nie da rady. Moi rodzice się nie zgodzą, są bardzo surowi.

– To możemy pójść do mnie, mama nie będzie miała nic przeciwko temu. Zamieszkamy razem, a potem znajdziemy pracę i się przeprowadzimy.

– Ale wymyśliłaś, twoja mama ma przecież dom na wsi, już nie pracuje, niech się tam przeniesie, a my zostaniemy w waszym mieszkaniu. Pomożemy jej w przeprowadzce.

– Ona nigdy się na coś takiego nie zgodzi, to jej mieszkanie. Nie możemy wziąć i wyrzucić mamy!

– Kto ją wyrzuca? Szczerze, to nas jest dwoje, może niedługo się pobierzemy, będziemy młodą rodziną, potrzebujemy więcej przestrzeni. Będziemy odwiedzać twoją mamę, a ona będzie odwiedzać nas. Inaczej się nie da, już ci mówiłem. Jeżeli chcesz, żebyśmy mieszkali razem, porozmawiaj z matką.

Ala ze strachem otworzyła drzwi wejściowe, ona i jej chłopak weszli do mieszkania. Matka już go wcześniej poznała, więc ucieszyła się na widok dzieci.

– Cześć mamo. Mamy nowinę, chcemy zamieszkać razem.

– Och, to wspaniale, dzieci, tak się cieszę. A kiedy planujecie się wprowadzać? Znaleźliście już mieszkanie?

– Szczerze mówiąc, chcielibyśmy mieszkać tutaj.

– Hmm, no cóż, przez jakiś czas możecie, oczywiście, tu mieszkać, wszystko rozumiem, dopóki nie będziecie mieli stałej pracy.

– Nie, mamo. Ty masz dom za miastem. Pomyśleliśmy, że mogłabyś się tam przenieść, a my zostalibyśmy tutaj. Mieszkanie jest ogromne, a ty tu jesteś sama. My teraz potrzebujemy więcej miejsca. Będziemy cię odwiedzać. Dobrze?

– Rozumiem, zaraz wrócę, – mama wyszła z salonu, po cichu poszła do drugiego pokoju.

Ala i jej chłopak czekali jakieś 15 minut. Myśleli, że mama pakuje swoje rzeczy. Przez cały ten czas dziewczyna czuła się okropnie, nie chciała wyrzucać mamy, ale tak bardzo chciała mieszkać razem z nim…

Matka weszła do salonu i wręczyła chłopakowi dużą torbę podróżną wypchaną po brzegi rzeczami.

– Trzymaj, – powiedziała ze smutkiem w głosie.

– Dziękuję za zrozumienie. Proszę powiedzieć,  gdzie mam zawieźć pani rzeczy?

– Moje? Nie, nie, to są ubrania Ali. Zabierz to wszystko i zanieś do mieszkania, które sobie wynajmiecie. W końcu jesteście dorośli, musicie sobie sami radzić. Nie mogę oddać wam mojego mieszkania. Musicie zarabiać na własne życie. Ala, powiedz mi, czy będzie w porządku, jeżeli teraz przeprowadzę się na wieś, będę tam mieszkała sama i zacznę przez to nienawidzić twojego chłopaka?

– Nie…

— A ja chciałabym utrzymać między nami dobre relacje, więc, dzieci, musicie sami sobie rozwiązać ten problem, jeżeli naprawdę chcecie żyć razem.

– Czekaj, mamo, porozmawiajmy. Niech ta torba tu zostanie. Zaraz wrócimy, — z tymi słowami Ala i jej chłopak wyszli z mieszkania.

Matka obserwowała ich z okna. Było jej bardzo przykro, bo była gotowa oddać im to mieszkanie. Ale najpierw chciała nauczyć córkę samodzielnego życia. Między młodymi doszło do kłótni, chłopak sobie poszedł. Mama wszystko zrozumiała.

Do domu wchodzi Ala, cała we łzach.

– Mamo, wybacz mi, proszę…

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

7 + 12 =

Trending