Przypływ miłości córki – nastolatki

Wysłałam swoją 16-letnią córkę na letni obóz sportowy. Miesiąc później przyjechała jakaś taka bardziej dorosła i sprawniejsza. Ale od razu zmieniło się też jej zachowanie.

Nie, żeby zaczęła się bardziej buntować, jak to się dzieje w przypadku nastolatków, wcale nie. Wręcz przeciwnie, zaczęła się do mnie ciągle przytulać, mówić, jak bardzo mnie kocha i prawie mnie nosić na rękach.

Na początku nie mogłam zrozumieć, co się dzieje i czułam, że coś poszło nie tak. Myślałam, że jest po prostu wdzięczna, że ​​wysłałem ją na ten obóz. Widocznie naprawdę jej się tam podobało.

Potem zaczęłam myśleć, że może za długo była na słońcu – bo już przesadnie mnie obejmowała i przytulała, albo że wpadła w jakąś sektę.

Aż wreszcie tydzień później przyznała, że ​​mama koleżanki z obozu znalazła ją na portalu społecznościowym i podczas całego wyjazdu wysyłała do niej wiadomości.

– Myślałam, że wszystkie matki są takie, jak ty. Ale to jakaś masakra! Nie mam pojęcia, jak ona może z tym żyć. – Powiedziała moja córka i pokazała mi wiadomości od mamy tej nowej koleżanki.

Oto historia wiadomości od niej na Messengerze:

12 sierpnia

„Czy Marysia jadła dzisiaj śniadanie?”

„Dzień dobry! Marysia jakoś nie odpowiada. Czy już zjadła śniadanie?

„Dzień dobry!!! Nie rozumiem, dlaczego nikt mi nie odpowiada. Chcę wiedzieć CO Marysia jadła na śniadanie?”

„Widzę, że przeczytałaś moje wiadomości, ale nie odpowiadasz. CHCĘ WIEDZIEĆ, CO MARYSIA JADŁA!”

I jeszcze około stu wiadomości z jednego dnia z pytaniami o to, co Marysia jadła na drugie śniadanie, co na obiad i czy poszła do toalety.

– Mamo, ona jest nienormalna! – Powiedziała moja córka. – Zablokowałam ją w cholerę, cały czas wydawało mi się, że mnie obserwuje!

A potem powiedziała z dumą:

– A popatrz na to! – I pokazała wiadomości ode mnie.

12 sierpnia „Udanego odpoczynku. Kocham cię. „

13 sierpnia „Przelałam ci pieniądze na kartę, coś sobie kup.”

15 sierpnia. „Twoje ciało to twoja sprawa, to ty w nim żyjesz, a nie ja. Jedz, co chcesz”.

17 sierpnia. „Zabierz ze sobą koleżankę. A jeszcze lepiej kolegę 🙂 ”.

– Córeczko, a jak bym mogła inaczej? Sama miałam taką matkę, jak twoja koleżanka. To jest naprawdę jak życie z kimś umysłowo chorym – nie do zniesienia! Dopóki się nie wyprowadziłam – musiałem być w domu przed 20:00, ani sekundy później. A wyprowadziłam się w wieku 19 lat. Więc póki jesteś młoda – ciesz się życiem, ale tak jak już ci mówiłam, to ty jesteś za wszystko odpowiedzialna i i ponosisz konsekwencje.

– Jesteś cudowna! – Moja córka znowu rzuciła się, żeby mnie przytulić. – Dziękuję, że dałaś mi tyle wolności!

– Kocham Cię. – Przytuliłam ją. – Pamiętaj, że zawsze jestem po twojej stronie. I pozwalam ci zablokować mamę koleżanki, bo ona naprawdę zachowuje się, jak wariatka. – Zaśmiałyśmy się, a potem spędziłyśmy razem cały wieczór, podczas którego słuchałam historii o obozie, o życiu i o chłopakach. Absolutnie bez żadnych nacisków i irytujących pytań…