Connect with us

Dzieci

Pomogłam młodej dziewczynie, kupując najpotrzebniejsze produkty. Ale później dowiedziałam się, że to nie tylko dla niej.

Kiedyś spotkałam pewną dziewczynę koło centrum handlowego. Wcześniej nigdy nie zauważyłam jej przy wejściu, ale dzisiaj podchodziła do przechodzących ludzi i prosiła o pomoc. Widać było, że nie ma pracy, a jej wygląd nie był zbyt przyjemny dla oka. Do ludzi takich jak ona staram się nie zbliżać po jednym przykrym wydarzeniu w moim życiu, po prostu zostałam okradziona, zwyczajnie oszukana. Ale tym razem jakoś chciałam jej pomóc i dlatego nie szczędziłam pieniędzy, kupiłam dziewczynie wszystko, czego potrzebowała.

Powtarzam, nigdy wcześniej jej nie widziałam, więc zdziwiłam się widząc, że idzie na tę samą ulicę, na której ja mieszkam. Okazało się, że mieszka obok, w opuszczonym garażu. Należał do mojego sąsiada z dołu, ale kiedy sprzedał samochód, przestał z niego korzystać. Od razu pomyślałam, że dziewczyna nie ma własnego domu. Postanowiłam zobaczyć, co zrobi i okazało się, że nie jest w tym garażu sama.

Usłyszałam, że dziewczyna z kimś rozmawia. Kiedy podeszłam bliżej, okazało się, że to mały chłopiec, prawdopodobnie jej brat. Na rękach trzymał rudego szczeniaka, chyba żeby się trochę ogrzać. Dziewczyna radośnie opowiadała dziecku, jak mnie spotkała i jaka jest mi wdzięczna. Stojąc przy bramie nawet nie zwróciłam uwagi na to, że przez cały ten czas piesek na mnie patrzył i cichutko warczał. Brat i siostra zauważyli to i natychmiast zorientowali się, że są obserwowani. Dziewczyna odwróciła się i odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła, że to ja.

Bez zastanowienia podeszłam do nich i z nimi porozmawiałam. Dużo się dowiedziałam i to mnie bardzo zdenerwowało, poruszyło do ​​głębi duszy. Prawie się rozpłakałam. Witek i Kasia mieszkają w tym garażu od śmierci ich ostatniej krewnej, babci. Poprzedni właściciele mieszkania, w którym mieszkali we trójkę, wypędzili biedne dzieci na dwór, na mróz. Nawet nie skontaktowali się z opieką społeczną, żeby ktoś ich zabrał. Kiedy to wszystko usłyszałam, nie mogłam pozostać obojętna i natychmiast poprosiłam o pomoc moich bliskich. Na jakiś czas zabrałam dzieci do siebie, czekając na cud.

Wiadomość o tym, kto u mnie teraz mieszka, szybko rozeszła się wśród moich znajomych i przyjaciół. Wszyscy zgłosili się na ochotnika do pomocy i byłam z tego bardzo szczęśliwa, podobnie jak same dzieci. Najpierw przyszli do nas moi rodzice, przynieśli przeróżne zabawki i ubrania, a potem odwiedziło mnie młode małżeństwo, które bardzo chciało przyjąć Kasię i Witka do swojej rodziny. Za każdym razem, gdy przypominam sobie zakończenie tej historii, mimowolnie na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Jednak są na tym świecie dobrzy i wyrozumiali ludzie.

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

3 × 4 =

Trending