– Po raz ostatni wpuszczamy dzieci do naszego domu! – powiedział kategorycznie mąż, zmywając naczynia. – Znaleźli sobie modę: do nich, widzisz, nie można, bo to ich osobista przestrzeń, ale u nas to przestrzeń wspólna – róbta co chceta!

Naszą jedyną córkę Agnieszkę wychowaliśmy na dobrą gospodynię. A w moim rozumieniu gospodyni powinna nie tylko utrzymywać w domu porządek, smacznie gotować, ale przede wszystkim być gościnna i szczera. Ale odkąd nasza córka wyszła za mąż, ta zasada nie obowiązuje w ich rodzinie. Nie, rozumiem, że ona i jej mąż mają taką zasadę, że nie zapraszają każdego do swojego domu i nie organizują głośnych imprez z przyjaciółmi, ale nawet my, rodzice, nigdy ich nie odwiedzamy.

Jeszcze przed ślubem Norbert, nasz zięć, powiedział, że kupił mieszkanie, w którym zamieszka razem z żoną. Mój mąż i ja chcieliśmy, oczywiście, je obejrzeć, ale zamiast nas zaprosić, Norbert wyjął telefon i zaczął pokazywać mieszkanie na zdjęciach. Trochę nas to zdziwiło, bo mieszkamy w tym samym mieście, mogliśmy wsiąść do samochodu i pojechać je zobaczyć, ale nie – zięć nie chciał nikogo wpuszczać do swojego domu. Cóż, mój mąż i ja jakoś to przełknęliśmy, chociaż nie było to łatwe, ale kiedy młodzi byli już po ślubie, a nasza córka miała urodziny – kończyła dwadzieścia pięć lat, znowu coś wymyślili.

– Mamo, możemy zorganizować moje urodziny u was w domu? – spytała Agnieszka.

Byłam trochę rozczarowana.

– Córeczko, nie mam nic przeciwko, ale masz własne mieszkanie, moglibyście za jednym razem zrobić parapetówkę.

Agnieszka spuściła wzrok.

– Norbert nie chce, żeby obcy ludzie przychodzili do nas do domu.

– Obcy?! – Prawie się rozpłakałam. – Nie sądziłam, że twój ojciec i ja jesteśmy dla ciebie obcy. A swoich rodziców Norbert  też nie wpuszcza?

– Niezbyt, – odpowiedziała córka. – Byli raz czy dwa, ale nie dłużej niż dziesięć minut.

„Cóż, przynajmniej ich wpuścili”, pomyślałam sobie, ale nic nie powiedziałam. Bo co to da? Jeżeli zięć jest tak zasadniczy, że nie chce nawet zorganizować urodzin w domu, to po co jeszcze bardziej pogarszać sytuację?

– Oczywiście, możesz urządzić urodziny u nas, – powiedziałam, próbując się uśmiechnąć, chociaż wcale nie byłam zadowolona.

Umówionego dnia, jak gdyby nigdy nic, zięć przyniósł zakupy, a Agnieszka i ja zaczęłyśmy przygotowywać odświętny obiad. Córka i zięć zaprosili jeszcze rodziców i przyjaciół Norberta. Wszyscy usiedli, poświętowali, a potem córka i zięć podziękowali nam za gościnę, po czym po prostu wstali od stołu i poszli do domu. Nawet nie zaoferowali pomocy w sprzątaniu. Mój mąż i ja myliśmy i sprzątaliśmy wszystko przez cały wieczór. I nawet nam za to nie podziękowali!

– Po raz ostatni wpuszczamy dzieci do naszego domu! – powiedział kategorycznie mąż, zmywając naczynia. – Znaleźli sobie modę: do nich, widzisz, nie można, bo to ich osobista przestrzeń, ale u nas to już przestrzeń wspólna – i róbta co chceta!

Milczałam, chociaż w głębi serca zgadzałam się z mężem. Dzieci źle nas traktują.

Przez jakieś dwa czy trzy tygodnie Agnieszka i Norbert nawet do nas nie dzwonili. A potem, pewnego niedzielnego przedpołudnia, przyszli bez uprzedzenia.

– Wpadliśmy do was na herbatę, – powiedział radośnie zięć od progu. – Przyjmiecie gości?

– Nie dzisiaj, – mój mąż poważnie spojrzał na przybyłych. – Sami też teraz idziemy w odwiedziny.

– To co mamy zrobić, przyjść kiedy indziej? – spytała trochę urażona córka.

– Pewnie tak, – odpowiedział mój mąż i goście wyszli.

– To dokąd się wybieramy? – zapytałam męża, kiedy zamknął drzwi za dziećmi.

– Nie mam pojęcia. Chyba do dużego pokoju oglądać telewizję.

Roześmialiśmy się i usiedliśmy wygodnie na kanapie.

Po tym incydencie przez kilka miesięcy nie mieliśmy żadnych wiadomości od dzieci. Nie zadzwoniliśmy też jako pierwsi.

Niedawno zadzwoniła do mnie córka i powiedziała:

– Chcemy razem z wami przywitać Nowy Rok.

– ???

– No tak, zaprosimy jeszcze rodziców Norberta, bo inaczej nie wypada, i paru naszych znajomych – pamiętasz, tych, którzy byli na moich urodzinach? I jeszcze będzie kolega Norberta i jego żona. Dziesięć osób, nie więcej. Możemy, mamo?

Zastanowiłam się, ale tylko przez chwilę.

– Nie, kochanie, – odpowiedziałam spokojnym tonem.

– Co? – moja córka nie zrozumiała.

– Nie możecie…

– Wychodzicie gdzieś?

– Nie, zostajemy w domu.

– No to pewnie ktoś do was przyjdzie?

– Nie, chcemy sobie z ojcem razem pooglądać telewizję. Dlatego przepraszam, ale nie możecie do nas przyjść. To nasza osobista przestrzeń, rozumiesz?

Córka odłożyła słuchawkę, a ja odetchnęłam z ulgą. No co? My też mamy prawo do prywatności!