Piotr zawsze traktował mnie z czułością. Szczerze mówiąc, nigdy się nawet nie pokłóciliśmy.

Piotr i ja przeżyliśmy razem trzydzieści trzy szczęśliwe lata. Poznaliśmy się, kiedy byliśmy studentami. Wydział Filologiczny, wszyscy uprzejmi i kulturalni. Mój przyszły mąż, syn profesora, nie był wyjątkiem. Pamiętam, jak odwiedziłam Piotra w domu, kiedy byłam jeszcze studentką. Jego matka, pani Inga, rozstawiła duży okrągły stół w salonie z wysokim stropem, ustawiła mały wazon z kwiatami, a potem poczęstunek: zupę pomidorową, leniwe pierogi i sernik z rodzynkami, obficie pokryty polewą czekoladową.

Pan Stefan, ojciec Piotra, delikatnie objął żonę i pomógł jej usiąść. Opowiadali rodzinne historie i pokazywali pożółkłe zdjęcia ze starego albumu, patrząc sobie przy tym czule w oczy. Wtedy zdałam sobie sprawę, że takiego związku pragnę dla siebie.

Piotr zawsze traktował mnie z czułością. Szczerze mówiąc, nigdy nawet się nie pokłóciliśmy. Czasami zdarzało się, że gdy się na siebie obraziliśmy, to szliśmy na godzinę do różnych pomieszczeń. On pograł na skrzypcach, ja poczytałam książkę – ot i cała kłótnia. A potem Piotr do mnie przychodził, żeby się pogodzić. „Ja”, mówi, „nie mogę długo się na ciebie gniewać. Bardzo cię kocham.” I tak żyliśmy razem, wychowywaliśmy nasze dzieci.

Krótko mówiąc, nasz związek był przykładem dla wielu innych. Rok temu Piotr zmarł. Bardzo mocno przeżyłam tę stratę, bo był dla mnie wszystkim. Długo nie mogłam sobie znaleźć miejsca, bo wszystko w mieszkaniu przypominało mi o nim i naszych szczęśliwych, wspólnie spędzonych latach. Oto jego skrzypce – wieczorami urządzał dla mnie i dzieci improwizowane koncerty. Oto jego książki i podręczniki filologiczne, ponieważ Piotr, podobnie jak jego ojciec, przez całe życie uczył na uniwersytecie. Oto jego narzędzia – mój mąż był prawdziwą złotą rączką, co rzadko się zdarza wśród inteligencji. Nieważne, gdzie spojrzę, łzy napływają mi do oczu.

Moja najstarsza córka Ola zaprosiła mnie do siebie do Warszawy. „Przyjedź”, mówi, „przynajmniej zmienisz otoczenie”.

Ale już po trzech dniach pobytu w domu mojej córki zdałam sobie sprawę, że mi tu ciężko. Między Olą a moim zięciem nie układa się tak dobrze, jak między mną a Piotrem. Wiktor nie traktuje mojej córki z takim szacunkiem, jak mój mąż odnosił się do mnie. Finansowo powodzi im się nieźle, ale szczęścia w tym domu nie ma.

Wiktor potrafi nakrzyczeć na Olę nawet w obecności dzieci.

– Wszyscy tak żyją, mamo, – powiedziała mi córka, kiedy postanowiłam z nią o tym porozmawiać.

– Nie wszyscy… – powiedziałam cicho, przypominając sobie, jak dobrze mi było z moim Piotrem…