Od tego wieczoru zaczęła się moja „transformacja”.

– Ola, Ola, twoja babcia cię szuka! – krzyczały dzieci na podwórku, kiedy zeszłam na dół, żeby zawołać moją córkę na obiad. Dzieci biegały sobie radośnie i nawet nie pomyślały, co mówią.

„Babcia?!” To słowo utkwiło mi jak drzazga w sercu, bo wcześniej nikt nigdy nie nazwał mnie babcią mojej córki. Tak, mam już czterdzieści cztery lata, a córkę urodziłam w wieku trzydziestu ośmiu, ale nie sądziłam, że wyglądam jak babcia.

Tego wieczoru długo stałam przed lustrem i nie mogłam zrozumieć, dlaczego dzieci tak powiedziały. No oczywiście, nie wyglądam na dwadzieścia lat, ale do babci jeszcze mi daleko. Czy może jednak?

Może to mój sposób ubierania? Tak, mam szafę pełną ubrań z ubiegłego wieku, ale jakoś nie przykładam do tego wagi. Zawsze dla siebie mam za mało czasu. A może powinnam coś zrobić z włosami, może ten fioletowy odcień mi nie pasuje?

Dokładnie! I muszę schudnąć, bo nic tak nie dodaje kobiecie lat, jak dodatkowe kilogramy.

Tego wieczoru zaczęła się moja „transformacja”. Zaczęłam biegać codziennie rano, a wieczorem spędzałam czas na siłowni zamiast na kanapie przed telewizorem. Zrobiłam sobie modną fryzurę, ufarbowałam włosy na naturalny odcień i zaktualizowałam garderobę.

A w wieku czterdziestu pięciu lat znów zaszłam w ciążę. I znowu z dziewczynką. Wtedy obiecałam sobie, że moja córka nie będzie się mnie wstydzić, przeciwnie, będzie ze mnie dumna. To mnie zmotywowało. Bardziej niż czegokolwiek innego na świecie bałam się, że znów usłyszę pod swoim adresem: „babcia”.

Po drugim porodzie udało mi się szybko pozbierać i uzyskać figurę lepszą niż w młodości. Teraz moja młodsza córka ma sześć lat i wszyscy wokół niej mówią jej, że jej mama ładnie wygląda.

Oczywiście, nikt mi nie schlebia i nie mówi mi, że wyglądam jak siostra moich córek, bo jednak mam już swoje lata. Jednak wszyscy, którzy mnie znają, mówią, że wyglądam świetnie – stylowo, szczupło i radośnie. Teraz interesują mnie nie tylko przepisy na ciasta – nauczyłam się podążać za trendami w modzie. Nie udaję, że jestem młoda, ale staram się dobrze wyglądać nawet w wieku pięćdziesięciu jeden lat. W końcu piękno to nasza decyzja, a nie wiek i parametry fizyczne.

Z dumą mówię wszystkim, ile mam lat i cieszę się, że mam takie małe dzieci. Nawet gdyby ktoś teraz nazwał mnie „babcią”, najprawdopodobniej zaśmiałbym się zamiast się obrazić, bo przez te lata popracowałam też nad swoją samooceną. I dobrze wiem, że babcią będę dopiero dla moich wnuków, ani minuty wcześniej!