Od tego czasu byliśmy jak rodzeństwo. Nie byliśmy parą, ale wspólne życie zbliżyło mnie i Maćka do siebie.

Żyło nam się z Maćkiem dobrze i spokojnie. Ja dla niego gotowałam i sprzątałam, a on mi przynosił wypłatę, mówiąc, “kup za to do domu, co tam trzeba”. Tylko jedna rzecz między mną a Maćkiem jest inna niż u większości ludzi. Nie jesteśmy małżeństwem. I nigdy nie byliśmy. Maciek jest bratem mojego męża Piotra, który zmarł kilkanaście lat temu. Mieszkaliśmy wtedy wszyscy w domu moich teściów. Piotr i ja mieliśmy swój pokój, a Maciek i jego żona też swój. Ale kiedy umarł mój Piotrek, Maciek powiedział: „Zostań u nas, mamy wystarczająco dużo miejsca. Myślę, że mój brat nie chciałby, żebym cię wyrzucił z domu”.

Zostałam więc, by nadal mieszkać z Maćkiem i Beatą, jego żoną. Oczywiście jej nie bardzo podobała się moja obecność, ale brat mojego męża stanowczo nalegał, żebym z nimi zamieszkała, bo nie miałam dokąd pójść. Jestem sierotą, a dom Piotra był moim pierwszym i jedynym.

Ale tak się złożyło, że Beata postanowiła się wyprowadzić. Znalazła sobie kogoś innego, bogatszego niż Maciek. Nie wiem dokładnie, o co tam poszło. Ale było mi żal szwagra – po rozwodzie przez długi czas prawie nie wychodził z pokoju. Czasem zaniosłam mu coś do jedzenia, bo żal mi było człowieka – z tego wyczerpania jeszcze coś mu się stanie.

Ale na szczęście Maciek pokonał ten ból. Od tego czasu byliśmy jak rodzeństwo. Nie byliśmy parą, ale wspólne życie zbliżyło mnie i Maćka do siebie. Ludzie na wsi różne rzeczy o nas mówili, ale nie zwracaliśmy na to uwagi.

A wczoraj Maciek wraca do domu z bukietem kwiatów. Zdziwiłam się, przecież to nie żadne święto, co to za pomysł?

– Wyjdź, – mówi, – wyjdź za mnie za mąż.

– Co ty, Maciek? – pytam – Gorączki dostałeś? Jakie “za mąż”?

Maciek spojrzał mi w oczy.

– Jesteś, – mówi, – dobrą kobietą. Kochałaś mojego brata i troszczysz się o mnie. Nie znajdę nikogo lepszego niż ty. Tobie też mąż się przyda. A tutaj wszystko wydarzyło się samo. I tak już mieszkamy razem. Dlaczego więc nie mielibyśmy się pobrać? I ludzie przestaną gadać. Wiem, jak denerwowały cię te plotki! A teraz znowu będziesz mężatką. Myślę, że nie jestem takim najgorszym kandydatem.

Roześmialiśmy się.

– Tak, chyba nienajgorszym, – przyjęłam bukiet i przytuliłam się do Maćka.