O dziwo, Artur się zgodził. Dostał lepszą pracę i zaczęliśmy wynajmować mieszkanie bez pomocy jego rodziców.

Mój mąż Artur ma jeszcze młodszego brata, Marcina. Od samego początku rodzice starali się dać chłopcom wszystko – od zabawek i ubrań po korepetytorów i nauczycieli muzyki. Teściowie wcale nie są bogaci, ale dla dzieci byli gotowi wiele poświęcić. Teść pracował na dwóch etatach i prawie nigdy nie było go w domu. Matka mojego męża, choć to delikatna kobieta, poszła do pracy na miejscowy bazar i nie szczędziła swojego zdrowia. Handlowała różnymi drobiazgami, takimi jak skarpetki i zapałki.

Rodzice męża prowadzili również gospodarstwo na wsi i jeździli tam w każdy weekend, żeby zebrać warzywa i trochę zaoszczędzić.

Kiedy poznałam mojego męża, w pierwszej chwili pomyślałam, że jest synem jednego z lokalnych biznesmenów – drogo ubrany, w luksusowym samochodzie. Ale kiedy lepiej poznałam jego historię, uznałam, że taki stan rzeczy jest nie do przyjęcia.

– Jeżeli chcesz, żebym była twoją żoną, – powiedziałam Arturowi, kiedy zaproponował mi małżeństwo, – to musisz coś osiągnąć sam, a nie siedzieć na karku rodzicom. Taki jest mój warunek.

I, o dziwo, Artur się zgodził. Dostał lepszą pracę i zaczęliśmy wynajmować mieszkanie bez pomocy jego rodziców.

Na początku teściowa miała do mnie pretensje, że nie zgodziłam się na to, żeby pomagali finansowo dorosłemu synowi.

– Będziesz miała dzieci, to zrozumiesz! – powiedziała.

– Możliwe… – odpowiedziałam.

Ale z biegiem lat wszyscy przyzwyczaili się do tego, że Artur i ja jesteśmy samodzielni i utrzymujemy się sami. Ale Marcin – brat mojego męża, wręcz przeciwnie, wykorzystywał tę sytuację.

Zdając sobie sprawę, że rodzice nie pomagają już starszemu bratu, ale nadal pracują i zarabiają, zdecydował, że teraz może ich „doić” do oporu. Namówił ich więc, żeby kupili mu mieszkanie i zapłacili za remont. Później, dzięki oszczędnościom rodziców, Marcin miał jeszcze drogi samochód i sprzęt AGD.

W tym czasie Marcin ożenił się, a jego żona Andżelika też nie miała nic przeciwko temu, żeby przyjmować pomoc od teściów.

– A co? – mówiła do mnie. – Oni sami chcą nam pomagać.

– Ale to są starsi ludzie, – próbowałam jej tłumaczyć. – Możecie obejść się bez ich pomocy!

– Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy! – odgryzła się Andżelika i uznałam, że chyba naprawdę lepiej się nie wtrącać. W końcu sami to wreszcie zrozumieją.

A kiedy teściowie dowiedzieli się, że Andźelika jest w ciąży, matka mojego męża poszła znowu do pracy, bo ktoś musiał przecież zadbać o jej przyszłego wnuka!

Potem zaczęli spłacać kredyt Marka i Andżeliki na większe mieszkanie, bo w tym, wyobraźcie sobie, synowej z dzieckiem było za ciasno.

Minęło prawie dziesięć lat. Teściowa przychodzi do mnie raz i mówi:

– Mam dosyć tej harówki przez całe życie, już wystarczy!

– A co tak cię nagle wyleczyło? – mówię. – Sama przecież tego chciałaś!

– Wiem, wiem… – zamyśliła się moja teściowa – Ale dla Andżeliki to i tak za mało. Odkąd weszła do naszej rodziny, to ja już w ogóle nie odpoczywam – ciągle czegoś chce…

– A jak ja mogę ci pomóc?

– Och, córeczko, – teściowa otarła oczy rąbkiem chusteczki. – Mój mąż i ja nie jesteśmy już młodzi. Z dnia na dzień w życie wkrada się szara starość. Wkrótce pójdziemy już na tamten świat. A Andżelika nie chce się nami opiekować – widzę to. Może ty i Artur wzięlibyście nas do siebie?

Nawet nie wiem, jak to teraz zrobić, żeby było dobrze. Z jednej strony sama nigdy nie chciałam pomocy od teściów, żebym nie musiała im być nic winna. Ale rozumiem też, że to są rodzice mojego męża – grzech się nimi nie zająć. Z drugiej strony, dlaczego teściowa nie pójdzie do drugiej synowej, która cały czas żyje z ich pieniędzy i nie zmusi jej do spłacenia „długu” wobec rodziców męża, którzy pomagali im przez całe życie ?

Co radzicie mi zrobić w tej sytuacji?