Connect with us

Ciekawostki

Najważniejsze w wychowaniu dzieci to nauczyć je szacunku do innych

Ile osób, tyle opinii na temat tego, jak należy wychowywać dzieci. Niektórzy mówią, że na wszystko trzeba dzieciom pozwalać, bo w ten sposób wyrażają siebie, ale problem w tym, że wtedy często wyrastają z nich dorośli, którzy nie szanują czyichś granic. Druga skrajność to pełna kontrola, w efekcie której dorośli później nie są w stanie samodzielnie podejmować decyzji, bo zawsze to za nich ktoś decydował i mówił, jak mają się zachowywać.

I pierwsza, i druga opcja to dwie skrajności, które nie mają nic wspólnego z mądrym wychowywaniem dzieci.

Ostatnio byłam świadkiem takiej sytuacji: plac zabaw, dzieci się bawią, ja usiadłam sobie na ławce obok, czekałam na koleżankę i obserwowałam maluchy. Moją uwagę zwrócił pięcioletni chłopiec, który zachowywał się wyraźnie agresywnie wobec innych dzieci. Zabierał im zabawki, rzucał piaskiem nawet na przypadkowych przechodniów, w stronę dwóch osób poleciała nawet cała łopatka z piaskiem. Mama chłopca nie reagowała, a nawet kiedy zwracała uwagę na syna, to jego zachowanie tylko ją bawiło. Kiedy inne matki mówiły jej, że jej syn obraża inne dzieci, miała jedną odpowiedź – to ​​jest tylko dziecko i tak się bawi, a jak komuś się nie podoba, to niech sobie poszuka innego placu zabaw.

Zastanawiam się, z jakimi wartościami dorośnie ten chłopak, czy będzie szanował innych ludzi? Matka raczej nie jest dla niego dobrym wzorem. Nie poucza go, tylko wręcz zachęca syna do tego, żeby zachowywał się tak, jak chce i zupełnie nie liczył się z innymi.

Zupełnie inna sytuacja wydarzyła się w sklepie. Stałam w kolejce, a przede mną ojciec z sześcioletnim synem. Chłopiec był wyraźnie zdenerwowany i mimowolnie usłyszałem urywek ich rozmowy. Syn poprosił ojca, żeby kupił mu klocki, na półkach leżały małe zestawy. Ojciec na to odpowiedział: „Nikt cię o nic nie pytał, stój i bądź cicho”, po czym mocno szarpnął chłopca za rękę, tak że aż mnie na samą myśl zabolało. Nikt nie zwrócił mężczyźnie uwagi, ja sama też milczałam, ale żałuję. Widać było, że chłopiec najchętniej by się rozpłakał, ale obawiając się gniewu ojca, cicho otarł łzy rękawem.

Pytanie brzmi – na kogo wyrośnie ten chłopiec, czy będzie miał własne zdanie i godność, czy będzie w stanie podejmować samodzielne decyzje? Nie jestem pewna, ale nie wydaje mi się.

Zarówno pierwszy, jak i drugi rodzic nie wychowuje dziecka, tylko robi tak, jak mu jest wygodnie. Bo przecież wygodnie jest nie reagować i pozwalać dziecku na wszystko, zamiast spędzić z nim trochę czasu i rozmawiać, wyjaśniać, dlaczego nie można się tak zachowywać. Równie łatwo jest krzyczeć na dziecko i trzymać je w sztywnych ramach, niż poświęcić mu czas i razem zbudować coś z tych klocków.

Nie wystarczy chcieć mieć dzieci i sprowadzić je na świat. O wiele trudniej jest wychować je na porządnych ludzi, bo do tego samemu trzeba takim być. Nie na darmo mówi się, że dzieci są odzwierciedleniem swoich rodziców.

Jeżeli decydujesz się na dziecko, to stajesz się rodzicem. To trudna droga błędów i życiowych lekcji, i nie ma jednej uniwersalnej metody wychowania. Wszyscy jesteśmy różni i potrzebujemy indywidualnego podejścia, ale jest jedna wspólna rzecz, której musimy uczyć nasze dzieci. To jest szacunek dla innych ludzi, ich osobistych granic, a dopiero później jest cała reszta.

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

dwadzieścia − 18 =

Trending