Na 25. urodziny rodzice dali mi mieszkanie. Po 5 latach postanowiłam je sprzedać i kupić większe, dwupokojowe, bo w tym czasie byłam już mężatką. Moja mama kategorycznie sprzeciwia się temu, żebym kupowała mieszkanie w trakcie małżeństwa.

W wieku 25 lat dostałam w prezencie od rodziców mieszkanie, ale wszystkie dokumenty są na nich. Teraz nie mogę go sprzedać bez ich zgody.

Po roku samotnego mieszkania w mojej kawalerce poznałam mężczyznę moich marzeń. Wystarczyło kilka miesięcy znajomości, żebyśmy zrozumieli, że musimy być razem.

Mój mąż, Damian, zaproponował, żebyśmy wspólnie kupili większe mieszkanie. Obiecał, że on da połowę kwoty. Ja powinnam sprzedać moją kawalerkę i też zainwestować pieniądze w nasze cztery kąty.

Moi rodzice kategorycznie sprzeciwiają się temu, żebym kupowała mieszkanie w trakcie małżeństwa. Mama uważa, że ​to mężczyzna powinien o to zadbać, a ja powinnam swoje mieszkanie sobie zatrzymać. Jest więc jasne, że rodzice nie zechcą sprzedać mojego prezentu.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego mam ich prosić o pozwolenie na rozporządzanie moim mieszkaniem w taki sposób, w jaki chcę. Damian i ja planujemy mieć dziecko i jednopokojowe mieszkanie prędzej czy później nam nie wystarczy. W przeciwieństwie do moich rodziców wcale nie uważam, że to mąż musi sam wszystko kupować. We dwoje tworzymy rodzinę, dlatego oboje ponosimy odpowiedzialność za swoje działania, w tym finansowe.

Damian już zaproponował, żebyśmy w takim razie zaciągnęli kredyt hipoteczny, a moje mieszkanie wynajęli. Tylko, że ja i tak dalej kłócę się z rodzicami. Bo tak nie może być. Skoro jestem w poważnym związku, to ufam mężowi we wszystkich kwestiach.

Moja mama nawet nie chce słuchać mojego zdania ani tego, że wierzę w szczęśliwą przyszłość z Damianem. Czasami nie rozumiem, dlaczego mi to robi. Sama ma za sobą 34 lata szczęśliwego małżeńskiego życia. Ale mój ojciec popiera matkę dosłownie we wszystkim.

Ostatnio znowu poruszyłam temat sprzedaży mieszkania, a mama odpowiedziała, że specjalnie nie zapisali go na mnie. Była pewna, że ​​scenariusz będzie właśnie taki, jak teraz. Uważa, że ​​jestem zbyt naiwna. Tylko ja nie daję nikomu pieniędzy, nie oddaję ich, po prostu chcę kupić inne mieszkanie, większe, dla mojej rodziny, wspólnie z moim mężem. Jednak od sześciu miesięcy nie jestem w stanie wytłumaczyć tego rodzicom.

Czy oni nie wierzą w moje szczęście?