Connect with us

Historie

Muszę od niego odejść, to nie jest partner dla mnie, bo nawet nie przedstawił mnie swoim rodzicom, chociaż spotykamy się od dawna

Pewnego dnia postanowiłyśmy wybrać się z mamą na spacer po parku. Dzień był słoneczny, więc usiadłyśmy na ławce pod drzewem, a potem postanowiłyśmy pójść do kawiarni na coś smacznego. Rozmawiałyśmy o wszystkim, spokojnie i szczerze. O pracy, o podróżach, o rodzinie… I jakoś, dziwnym sposobem, rozmowa zeszła na pierwszą miłość.

„Nie sądzę, żebym kochała kogoś poza moim mężem”. – powiedziałam mamie. Z Mariuszem znam się od 17. roku życia, a teraz mam 26 lat i od 6 lat jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. Mamy dwoje dzieci, często gdzieś razem jeździmy. „Wiesz córeczko, a ja kochałam” – powiedziała mama – „ale w porę zrozumiałam, że nie ma dla mnie miejsca przy tym mężczyźnie. Był bystrym, przystojnym facetem.

Jego rodzina była taka sama. Był inteligentny, zawsze cichy, nie pił nic oprócz wina, a to rzadkość. Często chodziliśmy na spacery, ale dla niego spacer oznaczał świeże powietrze, żadnych barów, klubów czy restauracji. Nazywał wszystko po imieniu: idziemy do restauracji – obiad, idziemy do klubu – impreza, jak zabierzemy koc i jedzenie, żeby posiedzieć nad rzeką – to piknik. Dlatego jeżeli spacer, to tylko w parku i tylko na piechotę.

Wiedziałem dużo o jego rodzinie, ale ich nie znałam. Lubił opowiadać o tym, jak spędzają wieczory, o zainteresowaniach matki, zajęciach ojca. Był jedynakiem, więc rodzice go bardzo kochali i o niego dbali. Czasami jeździł z matką na wieś, ale wiem, że byli tam tylko po to, żeby pracować. Domek dla niego – to tylko ogród i wszystko co w nim rośnie, bez grilla, bez hamaków i altanek. Nigdy mnie tam nie zabierał, ale myślałam, że nie jest mi to wcale potrzebne.

Z mojej strony było odwrotnie: od razu przedstawiłam go rodzicom, często zapraszali go na grilla, ale on zawsze odmawiał. „To normalne” – myślałam – „człowiek po prostu nie lubi takich spotkań”, jednak mógł się chociaż raz zgodzić, już choćby przez wzgląd na grzeczność.

Jednak z biegiem czasu widywaliśmy się coraz częściej, zaczęliśmy rozmawiać o tym, żeby wspólnie zamieszkać, a ja wciąż nie znałam nawet jego rodziców. Ale jakoś wszystko samo się poukładało. Poszliśmy raz do parku, jedliśmy watę cukrową i postanowiliśmy usiąść na ławce, bo trochę zmęczyły mi się nogi, miałam nowe buty. Nagle kogoś zobaczył i poprosił, żebym zaczekała. Siedziałam na ławce i obserwowałam, jak mój chłopak rozmawia, najwidoczniej ze swoimi rodzicami, ale nie zwraca na mnie najmniejszej uwagi. To znaczy, że nie sądził, że powinniśmy się już poznać po tym, jakie mieliśmy plany. Pożegnał się z nimi i wrócił do mnie, ale ja już podjęłam decyzję. Nie chciałam tracić czasu na takiego faceta jak on.

Nie wiem, dlaczego tak się zachował, ale od razu wszystko stało się dla mnie jasne: jestem dla niego nikim i nie ma dla mnie miejsca w jego życiu. Zrozumiał wszystko i zaczął się usprawiedliwiać, że niby się spieszyli, że nie mieli czasu, ale nie chciałam go już słuchać. Wzięłam się w garść, po prostu odwróciłam się i poszłam.

W ten sposób moja mama wszystko zrozumiała. Szkoda, oczywiście, że poświęciła na to trochę czasu ze swojego życia, ale ludzie uczą się na błędach i jednak jest to cenne doświadczenie.

Trending