Musiałam po prostu powiedzieć, że jestem zmęczona

Miałam dwadzieścia lat, kiedy wyszłam za mąż za Michała. Byliśmy bardzo szczęśliwi. Na początku wszystko było super, pojechaliśmy w podróż poślubną do Grecji. A po pół roku dowiedzieliśmy się, że zostaniemy rodzicami. Nasza radość nie miała granic, nie mogliśmy się doczekać narodzin dziecka.

I tak, gdy urodziła się nasza córka, całe nasze życie wywróciło się do góry nogami, zarówno w pozytywny, jak i negatywny sposób. Podczas ciąży Michał nie spuszczał mnie z oka, ciągle się mną opiekował, pytał, czego mi potrzeba, przynosił różne smakołyki, o które go prosiłam, ogólnie dbał o mnie najlepiej jak potrafił. Ale jak tylko ciąża minęła, wszystkie kłopoty natychmiast przeszły na mnie, wszystkie obowiązki spoczywały tylko na mojej głowie. Gotowanie, pranie, sprzątanie, opieka nad córką, płacenie wszystkich rachunków. Zajmowanie się tym wszystkim w pojedynkę było nieznośnie trudne. No, ale Michał pracował, rozumiałam go, też był zmęczony, tak samo jak ja, więc praktycznie nie zawracałam mu głowy, tylko pozwalałam odpocząć.

Tak to trwało mniej więcej przez dwa lata. Sama doświadczyłam wszystkiego, co się wiąże z wychowywaniem małego dziecka: kolki, humorki, ząbkowanie, nauka korzystania z nocnika itp. Mój mąż bardzo kocha naszą córkę, poświęca jej czas, nigdy nie zdarzyło się, żeby Michał czegoś odmówił swojej księżniczce. Ale mnie ignorował, przynajmniej tak mi się wydawało. Nie proponował żadnej pomocy, nie wiedział, jak się czuję. Żegnał się ze mną i dzieckiem, kiedy wychodził do pracy i witał, kiedy wracał do domu.

Któregoś dnia zaprosiłam do siebie koleżankę, chciałam poprosić ją o radę w sprawie mojego męża. Nie wiedziałam, co robić. Natalia powiedziała: „Musisz sama powiedzieć Michałowi, że bardzo trudno jest ci poradzić sobie z tym wszystkim samej”. Tak, może i racja, ale trudno mi było się przełamać, żeby to wreszcie powiedzieć. Wiem, jak ciężko jest mu w pracy, jak czasem denerwują go koledzy, w domu naprawdę chce się czuć komfortowo, a nie wysłuchiwać krytykę z mojej strony. No, ale z drugiej strony to już wygląda na brak szacunku dla siebie, zamęczam się dla dobra wszystkich, tylko nie dla siebie. Wtedy posłuchałam rady koleżanki i postanowiłam działać, a nie w milczeniu robić samej to, co mogą robić dwie osoby.

Następnego dnia dałam mężowi listę artykułów spożywczych do kupienia na obiad. Michał spojrzał na mnie ze zdziwieniem, bo nigdy tego nie robiłam, zawsze wszystko kupowałam sama. I mówi: „A gdzie jest moja ukochana żona? Kim jesteś?”, oczywiście żartował, ale zgodził się kupić wszystko, co było na liście. Później znalazłam w internecie numer do firmy sprzątającej, zadzwoniłam do nich, przysłali panią, a ona szybko poradziła sobie z pracą. Płatności dokonałam kartą męża, na pewno zapyta, na co poszły te pieniądze. I tak się stało już wieczorem, kiedy wrócił do domu. Powiedziałam, że jestem zmęczona codziennym sprzątaniem i postanowiłam zamówić sprzątaczkę. Wtedy Michał zaproponował mi swoją pomoc. Nareszcie! Teraz będziemy na zmianę sprzątać w każdą sobotę. To samo z gotowaniem, też na zmianę.

Po prostu musiałam w końcu okazać sobie trochę współczucia. Gdybym milczała i dalej robiła wszystko w domu sama, wkrótce poczułabym się bardzo źle psychicznie i fizycznie. Później musiałbym wydawać pieniądze na leczenie, żeby powrócić do poprzedniej formy. Nie róbcie tego, dziewczyny! Powinnyście cenić i kochać siebie i powiedzieć mężowi, że od momentu pojawienia się dziecka będziecie dzielić się obowiązkami.