Marzyłam, żeby spędzić więcej czasu z wnukami, ale mój mąż przygotował niesamowitą niespodzianką!

Pięć lat temu oboje z mężem przeszliśmy na emeryturę. Pracowaliśmy razem w tej samej firmie przez 40 lat. W końcu poczuliśmy się wolni. Następnego dnia, po otrzymaniu wszystkich dokumentów, nie wiedzieliśmy nawet, co mamy rano robić. Ja to w ogóle zaczęłam się szykować do wyjścia, zapomniałam, że nigdzie nie muszę iść.

Miałam jedno wielkie pragnienie – spędzić trochę czasu z wnukami. Tak rzadko ich widywałam, dzieci odwiedzały nas bardzo rzadko, wszyscy są zawsze zajęci… Mój mąż i ja mamy troje dzieci, a każde z nich ma już dwójkę własnych. Tak więc mamy już szóstkę wnuków, ale one nas prawie nie znają. Chciałam to jak najszybciej nadrobić.

Ale mój mąż miał zupełnie inne plany i marzenia na nasz zasłużony odpoczynek. Odkładał pieniądze z każdej pensji, mówiąc, że później mi powie, na co oszczędza. A w drugim tygodniu po naszym przejściu na emeryturę wraca do domu i pokazuje mi foldery. A razem z nimi bilety na cały miesiąc, wielka trasa objazdowa po siedmiu krajach Europy

Byłam w szoku, bo nigdy nigdzie nie byliśmy, poza naszym Bałtykiem. Inne kraje widziałam tylko na zdjęciach w internecie.

Byliśmy wolni i szczęśliwi. Przez cały miesiąc jeździliśmy autokarem, zwiedzaliśmy różne kraje, poznawaliśmy ludzi. Ale nie mogłam sobie wybić wnuków z głowy, myślałam tylko o tym, jakie prezenty przywieźć im z każdego miasta, żeby im się spodobały. W trzecim tygodniu podróży naprawdę chciałam już wracać.

Nareszcie jesteśmy z powrotem w domu, mija tydzień, a mój mąż znowu przynosi jakieś bilety. Nie rozumiałam, jakim cudem odłożyliśmy tak dużo pieniędzy.

Na podróżowaniu minął nam cały rok. Nigdy nie przypuszczałam, że mi się to znudzi.

Po powrocie z ostatniej wycieczki postanowiłam, że muszę z mężem poważnie porozmawiać. Nie zdążyłam się nawet odezwać, bo przyniósł kolejne bilety, tym razem na morze. Koniec, już tego nie mogłam znieść.

Powiedziałam mu wszystko: „Podróżujemy od ponad roku, oszalałeś, człowieku? Czy może myślisz, że zaraz będziemy umierać i koniecznie chcesz wszędzie pojechać? To już za dużo!!! Nie zauważyłeś, że nasze dzieci od trzech miesięcy do nas nie dzwonią? Chciałyby pobyć trochę z nami, ale my zawsze gdzieś jedziemy! Jeżeli chcesz sobie posiedzieć nad morzem, jedź sam, a ja wolę być z moimi wnukami. Nie zapominaj, że nie żyjemy tylko dla siebie.”

Mój mąż nie odpowiedział. Poszedł do swojego pokoju i położył się spać. Bałam się, że powiedziałam o jedno słowo za dużo, jeszcze tylko brakuje, żebyśmy się rozwiedli na stare lata.

Następnego dnia rano, kiedy się obudziłam, męża nie było. Dwie godziny później zadzwonił i powiedział, żebym przyszła do naszej córki do domu. Nie rozumiałam, o co chodzi, ale się ucieszyłam. Pomyślałam, że może zwrócił bilety i zmienił zdanie, jednak mnie zrozumiał.

Poszłam do córki, a wiecie, mój mąż od samej młodości miał jedną wspaniałą cechę – potrafił zaskakiwać. W mieszkaniu była nie tylko córka, ale wszystkie nasze dzieci i wszystkie wnuki. I wszyscy mieli bilety, takie same jak ten, który wczoraj przyniósł mi mój mąż. Postanowił zrobić niespodziankę dla całej rodziny, żebyśmy byli razem, ale nie w domu, tylko nad morzem!

Jaka ja byłam szczęśliwa! Przez całe czternaście dni w Chorwacji nie robiłam nic innego, tylko zajmowałam się moimi wnukami!