Mama nie rozmawiała ze swoim bratem przez ponad 10 lat, bo razem z przyjaciółką swojej żony zrujnował jej życie.

Moja mama wyszła za mąż za dobrego człowieka, Stefana. Był troskliwy, gospodarny, pracowity. Rok później urodził im się syn, a później córka. Mama była przeszczęśliwa, bo zawsze marzyła o kochającej się rodzinie, o wspaniałym mężu i ojcu. Sama w dzieciństwie tego nie miała i nie czuła.

Ojciec mojej mamy prawie wcale nie interesował się dziećmi i żoną. Cały czas spędzał z kolegami w barach, imprezował, bawił się. Babcia zawsze siedziała i martwiła się, czekając na jego powrót w środku nocy. Bała się, że jej syn Antek, brat mojej mamy, będzie taki sam, jak jego ojciec.

Sama matka nie nauczy syna tego, czego mógłby go nauczyć dobry ojciec. Ale i samo matczyne wychowanie lepsze niż gdyby miał być tak samo obojętny na rodzinę i dzieci. Niestety, im starszy był brat mojej mamy, tym wyraźniej przejawiały się w nim cechy dziadka. Dzieci są jak gąbka, która wchłania wszystko: i to, co złe, i co dobre.

Kiedy Antek dorósł, wyjechał do pracy za granicę. Wrócił na dobre akurat wtedy, kiedy moja mama wyszła za mąż. Przywiózł ze sobą dziewczynę – Alinę, która również wyjechała z Polski za pracą. Pasowali do siebie jak ulał: oboje powierzchowni, niegrzeczni, cyniczni. Ta para wcale nie podobała się mojej mamie, ale rozumiała, że ​​to nie jej sprawa. Ich wspólne życie nie powinno jej obchodzić.

Antek i Alina kupili tutaj dom, w którym oboje zamieszkali. Kiedy oczekiwali przyjścia na świat swojego pierwszego dziecka, postanowili zaprosić wszystkich swoich krewnych i poinformować, jakiej płci będzie maleństwo. Alina zaprosiła na spotkanie swoją przyjaciółkę Olgę. To była atrakcyjna, piękna dziewczyna i od razu zaczęła zalecać się do męża mojej mamy.

Nie będę wchodzić w szczegóły, bo wciąż jest to dla mnie nieprzyjemny temat, ale rezultat był taki, że mąż mojej mamy odszedł do Olgi. Kiedy mama któryś z kolei raz pokłóciła się z bratem, powiedział: „Nie na darmo zaprosiliśmy wtedy przyjaciółkę Aliny. Wiedzieliśmy, że uda jej się wyrwać twojego Stefana z rodziny. Nie zasłużyłaś na te wszystkie dobre rzeczy, które wydarzyły się w twoim życiu!”

Tak więc moja mama została sama z dziećmi, mąż ją zostawił i tylko od czasu do czasu dzwonił i pytał, jak się mają dzieci. Tylko jej matka, a moja babcia, bardzo martwiła się o relacje między swoimi dziećmi. „Jesteście rodziną i powinniście się wspierać!„, mówiła. Moja mama puszczała mimo uszu te słowa, bo uważała, że ​​osoby, która tak ją skrzywdziła ze zwykłej zazdrości, nie może nazywać swoim krewnym.

Babcia zmarła. Jej ostatnim życzeniem było, żeby jej dzieci się pogodziły, bo nie mają nikogo innego z bliskich.

Mama długo nie mogła się zdecydować. Zastanawiała się, czy warto dzwonić i rozmawiać z bratem, jednak wyłącznie z miłości i szacunku do matki zrobiła to.

Puściła w niepamięć całą tamtą sytuację, przestała czuć złość do brata. Prawie nie rozmawiali ze sobą przez całe życie, a teraz ich relacja też nie była dobra, ale przynajmniej moja mama wyzbyła się ogromnej urazy, która od dawna ciążyła jej na sercu.