Małe szczeniaczki dostały szansę na życie

Tak się jakoś stało. Los zdecydował, że nigdy się nie wyszłam za mąż. To nie tak, że nigdy nie byłam w związku, po prostu nie zdecydowałam się na ten krok. Moi rodzice już się z tym pogodzili, chociaż czuję, że wciąż mają nadzieję, że doczekają się mojego ślubu. Mam też brata, który ma dwoje dzieci. Jestem matką chrzestną jednego z nich. Moi bratankowie są dla mnie wszystkim. W każdy weekend widuję się z nimi i staram się zaspokajać ich dziecięce zachcianki. Kiedy jednak wracam do domu, czasami nawet wpadam w panikę – czeka na mnie ciemne, puste, zimne mieszkanie, w którym wita mnie tylko echo kluczy rzuconych na półkę.

To był jeden z tych dni, kiedy wróciłam od dzieci – mojego chrześniaka Marka i jego siostry Oli. Byliśmy w zoo. Dzieci były w siódmym niebie ze szczęścia. Najbardziej podobał im się szop pracz, który uwijał się jak szalony po wybiegu, co bawiło wszystkich zwiedzających. Kiedy wróciliśmy, Marek powiedział, że chce mieć psa. Oczywiście mogłabym mu go kupić, ale brat mnie „zastopował”. On i jego żona i bez tego mają wystarczająco dużo problemów na głowie.

Wpadłam na pomysł, żeby namówić brata na rybki albo papugę, przynajmniej nie trzeba z nimi chodzić na spacer. Krótko mówiąc, w drodze do domu ułożyłam plan, jak zadowolić moich bratanków i nie denerwować ich rodziców. Moje rozmyślania przerwały dziwne dźwięki – usłyszałam żałosny pisk. Pomyślałam nawet przez chwilę, że to dziecko. Z niepokojem zaczęłam nasłuchiwać, skąd dochodzą te dźwięki. Sprawdziłam wszystkie krzaki i ławki przy bloku, aż natknęłam się na małe zawiniątko.

Kiedy odwinęłam szmatę, zobaczyłam dwa szczenięta. Na chwilę wstrzymałam oddech, dobrze, że moje straszne myśli się nie potwierdziły i to nie było dziecko. Ale nie mogłam zostawić tych zwierząt samych sobie, przecież to żywe istoty. Zaniosłam je do mieszkania i pomyślałam, co za łajdak mógł coś takiego zrobić. Jak można tak po prostu wyrzucić takie bezbronne istoty? To mi się nie mieściło w głowie. W końcu obiektywnie oceniłam sytuację i doszłam do wniosku, że sam los postawił mi na drodze te maluchy. Przecież dzisiaj przez cały dzień myślałam o zwierzętach dla moich bratanków.

Następnego dnia zabrałam szczeniaki do weterynarza. Powiedział, że to suczki, które nie mają nawet miesiąca, ale są całkowicie zdrowe. Teraz codziennie witają mnie w domu dwie rude piękności – Jessie i Alfa, a Marek i Ola chętnie chodzą z nami na spacery.