“Jesteś tu nikim, nic ci się nie należy. To moja babcia i moje mieszkanie. Powinnaś wyrzec się spadku” – irytował się mąż

Pobraliśmy się z Jarkiem zaraz po studiach. Byliśmy młodzi, szczęśliwi i z wielkimi planami na przyszłość. Na początku wszystko układało się dobrze: oboje znaleźliśmy dobrą pracę, wynajęliśmy ładne i niedrogie mieszkanie, mogliśmy sobie pozwolić na markowe ubrania, rozrywki i dobre jedzenie. Żyliśmy pełnią życia – podróżowaliśmy, spotykaliśmy się ze znajomymi, kupiliśmy samochód. Byliśmy młodzi i beztroscy.

Nie planowaliśmy mieć dzieci tak szybko, ale złożyło się tak, że zaszłam w ciążę 2 lata po ślubie. Oczywiście, na początku byliśmy trochę pogubieni, ale zrozumieliśmy, że po prostu nadszedł czas, żebyśmy zostali rodzicami. Podejrzewaliśmy, że nasze życie się zmieni, ale nie myśleliśmy, że aż tak bardzo.

Kiedy poszłam na urlop wychowawczy, nasz rodzinny budżet uszczuplił się o połowę, a wydatki wzrosły. W związku z tym musieliśmy zacząć trochę oszczędzać. Nie mogliśmy sobie tak często kupować nowych ubrań, podróże trzeba było przełożyć na lepsze czasy i nie było nas już stać na obiady poza domem. Poza tym i tak nie mielibyśmy na to czasu – byłam zmęczona opieką nad dziećmi i zajmowaniem się domem. Jarej na początku mnie rozumiał, ale z czasem zaczęło go to denerwować.

Coraz częściej zostawał dłużej w pracy albo wychodził do pubu ze znajomymi. Zostawałam sama z dzieckiem, gotując i sprzątając. Nic dziwnego, że często byłam rozdrażniona – dawały mi się we znaki brak snu, zmęczenie i codzienna rutyna. I jeszcze mąż mi nie chciał pomóc.

Jarka wszystko denerwowało: płacz dziecka, mój niezbyt schludny wygląd, no i wydatki. Coraz częściej wypominał mi, że to on mnie karmi. Byłam zdruzgotana, ale wytrzymywałam to ze względu na dziecko.

Ale nie musiałam długo tego znosić – pewnego dnia Jarek po prostu nie wrócił do domu na noc, a następnego przyszedł i zabrał kilka swoich rzeczy. Jak się okazało – mój mąż znalazł sobie nową miłość, która nie była obciążona opieką nad dzieckiem i zawsze dobrze wyglądała. Ale wiecie, co – przyjęłam to bardzo spokojnie, bo byłam na to gotowa. Już dawno przestaliśmy się nawzajem rozumieć – a mężczyzna nie wytrzymał tej próby, dla niego było za trudno.

Niepokoiła mnie tylko jedna sprawa. Jarek nie tylko nie zamierzał nam pomagać, ale nawet poprosił o to, żebym się wyprowadziła. Nie tego się spodziewałam.

Za to rodzice i babcia Jarka bardzo mnie wspierali – pomagali finansowo, a babcia zabrała mnie z dzieckiem do siebie. Miała własne dwupokojowe mieszkanie. Wprowadziłyśmy się tam z moją córką Marysią. Z czasem babcia postanowiła przepisać to mieszkanie na mnie i na moją córkę. Na początku odmówiłam, ale po namyśle przyjęłam ten prezent. Nie miałyśmy przecież dokąd pójść, nie miałam rodziców ani innych krewnych. No i umówiłyśmy się z babcią, że mieszkanie będzie nasze.

Jarek dowiedział się o cennym prezencie i był zaskoczony – miał nadzieję, że to on odziedziczy to mieszkanie. Nie byłam więc szczególnie zdziwiona, kiedy przyszedł porozmawiać – chociaż nie widziałam go od ponad sześciu miesięcy.

Nasza rozmowa zupełnie się nie składała. Jarek nie potrafił powiedzieć dokładnie, o co mu chodzi. Ostrożnie dobierał słowa, ale w końcu nie wytrzymał i powiedział to, co myślał:

– Powinnaś zrzec się spadku. Ty jesteś tu nikim, a ja jestem rodzonym wnukiem. Sprzedam mieszkanie i dam część pieniędzy Marysi. Ty nie masz żadnego prawa do tego mieszkania. To jest moja babcia.

– Przykro mi, Jarek, ale ta decyzja nie należy do ciebie. Twoja babcia zapisała mieszkanie mojej córce i mnie. Twoim rodzicom to jakoś nie przeszkadza.

Jarek był wściekły, ale nie mógł nic zrobić. Odgrażając się sądem, zatrzasnął za sobą drzwi. Już później się nim nie interesowałam. Upewniłam się tylko, że dobrze zrobiłam, przyjmując ten prezent od babci. Teraz jesteśmy z córką niezależne – jesteśmy właścicielkami tego mieszkania. A babcia cały czas z nami mieszka – i ona ma się dobrze, i my.

Alicja, 32 lat