Jedna rzecz mnie niepokoiła – nie chciałam mieć dzieci. Nie chciałam tak bardzo, że widok małego dziecka, zamiast przyjemnych uczuć, jak u wszystkich kobiet, wywoływał u mnie wstręt.

Niestety, czasami zdarza się, że to mężczyźni mają większy instynkt rodzicielski niż kobiety. Tak było w moim przypadku.

Wyszłam za mąż w wieku osiemnastu lat. Nie mogę powiedzieć, że bardzo kochałam Marcina. To była moja ucieczka z domu rodziców, w którym oprócz mnie było czterech młodszych braci i dwie siostry. A małżeństwo, jak mi się wydawało, da mi więcej wolności.

Tym bardziej, że chciałam się pochwalić moim przyjaciółkom, że podczas gdy one studiują na swoich uczelniach, ja jestem już mężatką.

Ale jedna rzecz mnie niepokoiła – nie chciałam mieć dzieci. Nie chciałam tak bardzo, że widok małego dziecka, zamiast przyjemnych uczuć, jak u wszystkich kobiet, wywoływał u mnie wręcz wstręt. Nie lubiłam dzieci całą sobą. Nie wiem, może to dlatego, że sama od najmłodszych lat musiałam zajmować się młodszym rodzeństwem, a może po prostu bałam się odpowiedzialności.

Marcin odwrotnie, w wieku dwudziestu siedmiu lat już chciał mieć syna albo córkę. Często z nim o tym rozmawialiśmy, ale za każdym razem nie udawało mu się mnie przekonać – obstawałam przy swoim.

– Jeszcze słowo o dziecku i rozwodzę się z tobą, – odpowiadałam biednemu Marcinowi, który po prostu chciał mieć prawdziwą rodzinę.

Ale dwa lata później przypadkowo dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Jechałam autobusem i zrobiło mi się niedobrze.

– Kochana, chyba powinnaś pójść do lekarza, – powiedziała mi starsza kobieta, kiedy doszłam do siebie.

I rzeczywiście, lekarz powiedział, że to ósmy tydzień. Byłam zrozpaczona – jak to się mogło stać?!

– Nie martw się, pomogę ci, – uspokajał mnie Marcin. – Chcesz, żeby moja mama przyjechała?

– Co?! – krzyknęłam. – Równie dobrze możesz mi od razu podać truciznę! Nie potrzebuję tutaj twojej mamy z jej dobrymi radami! I twoje dziecko też mi nie jest do niczego potrzebne! Chcę żyć tak, jak wcześniej!

– Kochane, ale dzieci są wspaniałe, – Marcin mnie mocno przytulił. – Będę przy tobie. Będziemy mieli wspaniałą rodzinę i będziemy szczęśliwi.

– Ja nie.

O, gdybym tylko wtedy wiedziała, że to prorocze słowa! Gdybym tylko wtedy wiedziała, z jakiego szczęścia rezygnuję!

Krótko mówiąc, po narodzinach naszej córki moja depresja tylko się nasiliła. Nic nie potrafiłam przy niej zrobić. Nawet nie przykładałam dziecka do piersi. Nie robiłam zupełnie nic – wszystko spadło na mojego męża.

Kiedy Marianna, nasza córka, miała cztery miesiące, ja, nie będąc w stanie poradzić sobie z negatywnymi emocjami, spakowałam się i zeszłam im z drogi. Zostawiłam córkę z mężem.

Od tego czasu minęło dwadzieścia lat. Mam teraz inną rodzinę, ale już nie mogę mieć dzieci. A moją Mariannę oglądam tylko na portalach społecznościowych, bo nie chce mieć ze mną żadnego kontaktu – ma do mnie żal, że ​​ją zostawiłam. Marcin ma drugą żonę, która była w stanie wychować moją córkę na wspaniałą kobietę. A ja obudziłam się z ręką w nocniku…