Jakaś babcia najpierw rozpychała się między ludźmi, a potem stanęła obok młodej dziewczyny, która siedziała

Poranek… jadę do pracy podmiejskim autobusem. Ludzi dużo – jedni do pracy, inni do szkoły. Wszyscy gdzieś się spieszą – nie ma co się dziwić. Na jednym z przystanków tuż przed drzwiami jakaś kobieta po sześćdziesiątce przepycha się między ludźmi w czystych ubraniach. To ważne, bo jej brudne torby zajmują prawie pół pojazdu.

– Emerytka, – rzuca do kierowcy.

– Ale u nas emeryci jeżdżą za darmo od 11 do 14. Zarząd zdecydował, że w godzinach szczytu przede wszystkim powinni mieć miejsce pracujący i uczniowie, – odpowiada grzecznie kierowca.

Babci nie spodobała się ta odpowiedź.

– Co? To jeszcze mam zapłacić?! – odpowiada agresywnie. – Kto to widział? Jestem emerytką, mam prawo podróżować za darmo!

– Tak, ale to u innego przewoźnika, – kierowca nie traci panowania nad sobą. – U nas dopiero od godziny 11, więc teraz, zgodnie z zasadami, musi pani zapłacić.

– Tyle dostaniesz, a nie pieniądze, – babcia pokazała mu figę.

Kierowca, zdając sobie sprawę, że konstruktywną rozmową nic nie zdziała, machnął tylko ręką i odjechał, mówiąc, że nie da się przekonać bezczelnego pasażera do tego, żeby zapłacił za przejazd.

Ale historia na tym się nie skończyła.

Babcia, przepychając się między ludźmi, stanęła obok młodej dziewczyny, która siedziała.

– Co to za pokolenie! – dalej głośno psuła nastrój wszystkim pasażerom. – Starszej osobie miejsca nie ustąpi!

– Przepraszam, – odpowiedziała dziewczyna spokojnie, – ale jestem po operacji, więc nie mogę stać.

– Pokaż mi wypis ze szpitala! – krzyknęła bezczelnie babcia.

W tym momencie zrobiło mi się bardzo nieprzyjemnie. I ze względu na niektórych starszych ludzi, i ze względu na tych, którzy na nich patrzą, dorastając.