Jak zimą zabieraliśmy naszego kota do domu

Całą rodziną mieszkamy na wsi. Kiedyś mieliśmy większe gospodarstwo, cztery kozy, kaczki i jedną krowę. Wszystkie zwierzęta mieszkały w całkiem dużej obórce obok domu. Mieliśmy też pieska, który nazywał się Rubin. Był strasznie mądry, ale nasz sąsiad pewnego razu go otruł. Długo nie mogliśmy się odważyć, żeby wziąć sobie nowego zwierzaka, ale potem postanowiliśmy zabrać jedno z kociąt od znajomego.

Na początku Mruczek mieszkał z nami w domu, bo był bardzo mały. Opiekowaliśmy się nim i wypuszczaliśmy na podwórko, kiedy prosił. Kociak okazał się bardzo zabawny, nie umiał spokojnie usiedzieć w jednym miejscu. Wkrótce zaczął coraz częściej wychodzić na podwórko i czasami spał z resztą zwierząt w obórce, zwłaszcza zimą. Jedna z naszych kóz, Florka, bardzo przywiązała się do Mruczka, zawsze spali razem. Gdy robiło się zimno, nasz kot był zawsze przy niej, rzadko udawało się go zabrać do domu.

Niestety, ich szczęście nie trwało długo. Z braku pieniędzy musieliśmy sprzedać kozy i krowę, a kaczki trafiły do ​​naszej zamrażarki. W efekcie obórka stała pusta. Było tam bardzo zimno, bo nie było dla kogo włączać ogrzewania. Ale Mruczek dalej tam spał, jakby czekał na powrót Florki. Po tygodniu porozmawiałam z rodzicami, że trzeba by go zabrać z powrotem do domu, choćby na zimę. Żal kota, przecież zamarznie w tej zimnicy.

W rezultacie całą rodziną głosowaliśmy, czy zabrać zwierzaka do domu, czy nie. Dzięki Bogu wszyscy się zgodzili, bo on już tu wcześniej przecież był, więc powinien się szybko znowu przyzwyczaić do miejsca.

– To ty będziesz miała na sumieniu, jak Mruczek zostawi komuś jakąś niespodziankę w bucie, – zażartowała mama. – Trzeba go będzie pilnować, bo może sporo narozrabiać. Nasz kot już od dawna nie mieszkał z nami w domu.

Mruczek rozdzierająco miauczał, kiedy niosłam go z obórki do domu. Absolutnie odmówił wejścia do środka. Pewnie naiwnie myślał, że wkrótce Florka wróci i wszystko będzie jak dawniej. W końcu kot niechętnie przekroczył próg i usiadł w milczeniu przy drzwiach wejściowych. W ogóle nie chciał przyjść do pokoju, kiedy go wołaliśmy.

Mama rozłożyła mu koc pod drzwiami, żeby nie zmarzł i postawiła miseczkę z wodą. Dopiero dwa dni później Mruczek uspokoił się i zaczął chodzić po domu. Zrozumiał, że nikt go nigdzie nie będzie ciągnął na siłę i że będzie musiał pogodzić się z nieobecnością swojej przyjaciółki. Nasz kot zaczął zachowywać się jak wcześniej, bardzo nas to cieszyło. Mruczek znowu zaczął się ze mną bawić, miauczał głośno, gdy dostawał jedzenie, ogólnie wszystko się ułożyło.

Ulubionym i stałym miejscem naszego kota był i pozostaje parapet przy kanapie. Pod nim jest kaloryfer, która dobrze ogrzewa to miejsce. Teraz Mruczek praktycznie się stamtąd nie rusza.