Godność nie zależy od statusu społecznego

Mam na imię Szymon. Jestem studentem pierwszego roku medycyny. Od dzieciństwa marzyłem o tym, żeby zostać lekarzem. Kiedy dostałem się na studia, byłem strasznie szczęśliwy. Ciekawe wykłady, nowi znajomi, samodzielne życie.

Ale wraz z radościami pojawiły się też problemy finansowe. Stypendium i pieniądze, które dawali mi rodzice, nie wystarczały na życie w dużym mieście. Postanowiłem poszukać jakiegoś zajęcia na część etatu. Dostałem pracę jako pielęgniarz w jednym ze szpitali. Żeby nie opuszczać zajęć, poprosiłem o nocne zmiany. Próbowałem jakoś łączyć naukę z pracą. Oczywiście nie było to łatwe. Po nocnych zmianach byłem zupełnie nieprzytomny na wykładach, czasami nawet zdarzało mi się zasnąć.

Naturalnie, nie uszło to uwadze nauczycieli. Wkrótce zostałem wezwany na rozmowę do dziekana. Profesor Małecki chciał się dowiedzieć, co się ze mną dzieje. Wstydziłem się przyznać, że w nocy pracuję jako pielęgniarz. Przeprosiłem za swoje zachowanie i obiecałem poprawę.

Pewnego razu, kiedy byłem w pracy, wszedłem do jednej ze szpitalnych sal i aż mnie zamurowało. Na łóżku leżał dziekan Małecki. Zrobiło mi się głupio. Przywitałem się tylko i nie wiedziałem, co powiedzieć. Pan profesor spojrzał na mnie i powiedział cicho:

– Teraz wszystko rozumiem. Dobra robota, Szymon. Nie ma się czego wstydzić. Prawdziwy lekarz powinien przejść przez wszystkie etapy tego niełatwego zawodu.