A was nauczono, żeby ustępować miejsca?

Niedawno widziałem sytuację, która mnie zaskoczyła, w złym tego słowa znaczeniu.

Pewnego ranka bardzo się spieszyłem do pracy. Wsiadłem do autobusu, był pełny, ludzie cisnęli się jak sardynki w puszce. Jazda z domu do biura zajmuje mi zwykle około trzydziestu minut, jeżeli nie ma korków, ale niestety, tego dnia od razu zdałem sobie sprawę, że dojazd zajmie co najmniej godzinę.

Na następnym przystanku do autobusu wsiadła mniej więcej trzydziestoletnia kobieta w zaawansowanej ciąży. To, co mnie tak bardzo zdenerwowało, to to, że gdy tylko weszła do autobusu, wszyscy od razu zaczęli udawać, że jej nie widzą. Ktoś szybko założył słuchawki na uszy, uczniowie wyjęli książki z plecaków i niby zaczęli je czytać. Niektórzy nawet udawali, że się zdrzemnęli.

Co jeszcze dziwniejsze, dwa miejsca siedzące zajmowała kobieta z dzieckiem, około dziesięcioletnim. No cóż, ona też nie kazała córce wstać, a przecież nawet mogła wziąć ją na kolana. Ale dlaczego? Przecież ona też była w takim samym stanie, też była w ciąży i dokładnie wie, jak tej kobiecie trudno stać. Gdybym ja siedział, od razu ustąpiłbym miejsca kobiecie w ciąży, bo tak mnie uczono od dzieciństwa. Mężczyzna powinien ustępować miejsca kobietom i starszym, tak po prostu się robi.

Może nie do końca zachowałem się dobrze, bo nie powinienem używać siły. No, ale koło mnie siedział facet, na oko 23-25 ​​lat. To był jeden z tych, którzy intensywnie wpatrywali się w okno i „nie zauważyli” stojącej obok ciężarnej kobiety.

No więc chwyciłem go za kołnierz i wyciągnąłem z siedzenia. Poprosiłem kobietę, żeby usiadła. Co ciekawe, ani ten facet, ani pozostali pasażerowie nic mi nie powiedzieli. Wszyscy wiedzieli, dlaczego to zrobiłem.

Po tym incydencie zdałem sobie sprawę, że wychowując moje dzieci, muszę poświęcić więcej czasu temu tematowi.