Zostałam narzeczoną w wieku 67 lat, ale moje życie rodzinne się nie ułożyło

Mam 67 lat, żyję spokojnym, zrównoważonym życiem. Mój mąż zmarł pięć lat temu, a syn ma własne życie, żonę, dwoje dzieci i pracę. Oczywiście czasami mnie odwiedzają, przyjeżdżają na różne święta, często do siebie dzwonimy.

Niedawno poznałam interesującego mężczyznę, Karola. Razem staliśmy w kolejce na poczcie, żeby opłacić rachunki. Karol jest ode mnie o sześć lat młodszy, rozwiedziony, bez dzieci. Zaprosiłam go do siebie w gości i tak zaczęliśmy ze sobą rozmawiać.

Już po miesiącu od naszego pierwszego spotkania Karol mi się oświadczył. Zastanawiałam się, jaką decyzję powinnam podjąć. Jednak brakuje mi takiego wsparcia, jak to się mówi, „męskiej ręki” w domu. Zawsze też byłby ktoś, z kim można porozmawiać, podzielić się radościami i zmartwieniami. A Karol jest uważnym, miłym, pogodnym człowiekiem, pracy też się nie boi. Czułam jednak, że wciąż za mało o sobie wiemy, nie rozumiałam, skąd taki pośpiech. Mój syn powiedział, że zaakceptuje każdą moją decyzję.

Pewnego wieczoru Karol po prostu przyszedł ze swoimi rzeczami, nawet nie wiedziałam, jak zareagować. Jednak z jego strony to był błąd, bo zdałam sobie sprawę, jak bardzo przyzwyczaiłam się do samotnego życia i że ​​ważny jest dla mnie spokój i moja osobista przestrzeń. Irytowało mnie wszystko, to, że chodzi po mieszkaniu w niechlujnym dresie, że nie wiesza rzeczy do szafy, nie odstawia naczyń na miejsce, nawet to, że czyta na głos wiadomości.

Powiedziałam Karolowi, że odrzucam jego oświadczyny, ale możemy nadal się spotykać na takich zasadach, jak przed tym jego wygłupem z przeprowadzką. Karol zrozumiał moje wyjaśnienia, potraktował moją decyzję z szacunkiem i teraz nadal jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Chodzimy razem na spacery do parku i rozmawiamy na interesujące nas tematy. Czasami zapraszam go do siebie i już przedstawiłam go moim bliskim.