Connect with us

Dzieci

„Znaleźli mnie. Moi rodzice,” – pomyślałam i rozpłakałam się ze szczęścia.

– Moja mama po mnie przyjdzie, zobaczycie! – krzyknęłam do dzieci, które mnie obrażały.

– Nie przyjdzie, nie masz rodziców, jesteś taką samą sierotą, jak my, – odkrzyknęły dzieci.

Wiedziałam, że mają rację. Ale tak bardzo pragnęłam, żeby mój tata albo mama przyszli i ochronili mnie przed drwinami innych dzieci. Dopiero teraz, jako dorosła osoba, rozumiem, że te dzieci były tak samo nieszczęśliwe jak ja. A może nawet bardziej. Z niektórych rodzice zrezygnowali sami, nie byli zadowoleni, że urodziło im się dziecko. Kogoś innego odebrały służby społeczne, bo rodzice znęcali się nad dzieckiem. Kogoś po prostu wyrzucili na ulicę, jak ślepego kociaka, z którym jest więcej kłopotów niż radości.

Ze mną to była zupełnie inna historia. Moi rodzice mnie kochali. Byli bardzo szczęśliwi, kiedy się urodziłam (przynajmniej chcę w to wierzyć). Ale tragiczny wypadek odebrał im życie. Ja cudem przeżyłam, ale nogi… nie mogę chodzić, muszę używać kul.

Dzieci w domu dziecka nie są zbyt tolerancyjne. Byłam prześladowana z powodu moich kul i krzywych nóg. Jako dziecko bardzo boleśnie przeżywałam te kpiny. Nieustannie odgrażałam się rodzicami, którzy w końcu przyjdą i ukarzą moich wrogów. Ale w miarę tego, jak dorastałam, przestałam zwracać uwagę na ich słowa. Rozumiałam, że te dzieci nie są winne swojego okrucieństwa. Po prostu tylko takie zachowanie widzieli w swoim życiu. Nie ma sensu oczekiwać współczucia od osób, które nie wiedzą, co to jest.

Ale gdzieś w głębi duszy wierzyłam, że moi rodzice żyją. Może przeżyli wypadek i teraz mnie szukają? Och, gdybym tylko mogła jakoś im pomóc w poszukiwaniach!

Oczywiście wiedziałam, że to tylko moja wyobraźnia i że taki rozwój zdarzeń jest mało prawdopodobny. Ale co mi innego pozostało? Tylko marzyć i mieć nadzieję.

Wiedziałam, że żadna rodzina mnie do siebie nie przyjmie, bo jestem niepełnosprawna. Widziałam małżeństwa, przychodzące i oglądające dzieci, jakby to była wystawa w sklepie. A potem pytali pielęgniarkę o stan zdrowia dziecka, które przypadło im do serca. Zwykle, jeżeli pielęgniarka szeptała im do ucha coś nieprzyjemnego, na przykład, że rodzice dziecka byli narkomanami, albo że dziecko co roku przechodzi zapalenie płuc, para patrzyła na siebie i starała się jak najszybciej sobie pójść.

No i gdzie ja bym miała iść z moimi kulami? Na co komu chore dziecko?

Ale pewnego dnia, kiedy miałam czternaście lat, do naszego domu przyszło małżeństwo. Byli dość młodzi, w przeciwieństwie do par w takim wieku, że straciły już nadzieję na własne dziecko. Przyglądali mi się.

– Ona, – powiedziała kobieta do mężczyzny i uśmiechnęła się do mnie.

Po kilku tygodniach ta para zabrała mnie na weekend do swojego pięknego domu.

– To będzie twój pokój, – powiedział mężczyzna, którego później będę nazywała tatą. – Podoba ci się?

– Bardzo… – tylko tyle mogłam powiedzieć, przepełniały mnie emocje.

W kolejnym miesiącu, kiedy wszystkie dokumenty były już gotowe, ta para oficjalnie została moim ojcem i matką.

Tego dnia, kiedy po raz pierwszy przekroczyłam próg ich domu jako prawdziwa córka, poczułam to, o czym marzyłam przez całe życie. Wiedziałam, że ten dzień nadejdzie! Wiedziałam, że zabiorą mnie do domu!

„Znaleźli mnie. Moi rodzice,” – pomyślałam i rozpłakałam się ze szczęścia.

Teraz jestem dorosłą kobietą. Dzięki tym ludziom, którzy zostali moimi prawdziwymi rodzicami, mam wszystko, a nawet więcej – mogę poruszać się bez kul! Za każdym razem, gdy przechodzę obok domu dziecka, w którym kiedyś mieszkałam, zachodzę tam, żeby podzielić się z jego podopiecznymi miłością, której mi samej tak bardzo brakowało. Życzę im wszystkim jak najlepiej!

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

jeden × trzy =

Trending