Zlitowałam się nad lokatorką

Ogólnie tak już mam, że lubię pomagać ludziom. Życie jest ciężkie, los każdego z nas może się zmienić w każdej chwili. Są jednak ludzie, którzy zawsze chętnie wykorzystują czyjąś życzliwość.

Na początku mieszkaliśmy z mężem i synem w kawalerce w dawnym hotelu robotniczym. Pokój był duży, sąsiedzi w porządku, ale jednak było nam za ciasno. Moi rodzice pomogli nam kupić własne mieszkanie. Postanowiliśmy sprzedać kawalerkę, a pieniądze ze sprzedaży przeznaczyć na remont w naszym mieszkaniu. Dopóki nie znajdzie się kupiec, postanowiliśmy wynająć mieszkanko za symboliczną cenę – w zasadzie za kwotę czynszu i rachunków, żeby nie mieć długu.

Na początku wszystko szło dobrze. Szybko znalazła się przyzwoita dziewczyna. Nie organizowała głośnych imprez, płaciła na czas, utrzymywała pokój w czystości. Jakieś sześć miesięcy później poznała jakiegoś faceta i przeprowadziła się do niego. Przez długi czas nikt nie był zainteresowany naszym mieszkaniem, ale potem zadzwoniła do mnie  jakaś kobieta i powiedziała, że ​​chętnie wynajmie ten pokój.

Ola, bo tak miała na imię ta kobieta, powiedziała nam, że ​​pracuje jako wychowawczyni w prywatnym przedszkolu. Miała syna, mniej więcej dziesięcioletniego chłopca. Kobieta dostarczyła nam kopie dokumentów, pokazała dowód osobisty, nawet zaświadczenie z pracy. Poprosiła tylko, żeby mogła zapłacić za kawalerkę za tydzień. Właściwie mi to nie odpowiadało, powinna zapłacić z góry. Ale bardzo mnie prosiła, powiedziała, że ​​​​jej mąż niedawno zmarł, a to on zarządzał rodzinnym budżetem. Teraz była w trakcie załatwiania różnych formalności, żeby mogła mieć dostęp do funduszy po mężu. Wcześniej wynajmowali mieszkanie, ale właściciel je sprzedał, a ona z synem musiała się pilnie wyprowadzić. Za tydzień, jak zapewniała Ola, powinna dostać pensję i wtedy zapłaci za mieszkanie.

Nie chciałam iść na takie ustępstwa, ale zrobiło mi się żal tego chłopca. Poza tym zbliżały się Mikołajki, więc poszłam Oli na rękę. Oczywiście tydzień później czekała mnie nowa historia, ponoć przelała mi pieniądze na konto, ale z jakiegoś powodu nie dotarły. Postanowiłam pójść z mężem do przedszkola, w którym rzekomo  pracowała Ola. Okazało się, że nikt taki u nich nie pracuje. Owszem, była tam zatrudniona, ale zwolniła się dwa lata temu.

Kiedy mój mąż i ja prowadziliśmy nasze małe śledztwo, kobieta spakowała swoje rzeczy i uciekła. Dodam, że zabrała wszystkie swoje rzeczy, ale zostawiła zabawki i ubrania syna, nawet jego szkolne zeszyty.

Ta historia była dla mnie dobrą lekcją. Szkoda, że ​​przez takie osoby traci się wiarę w ludzi, żal mi tylko syna Oli. A tak poza tym, mój mąż i ja już sprzedaliśmy naszą kawalerkę.