Zawsze starałam wykazywać się zrozumieniem w stosunku do ubogich rodzin. Chciałam pomóc, najbardziej jak potrafię, ale to, co wtedy zobaczyłam, bardzo mnie zszokowało…

Jestem pracownikiem socjalnym od 10 lat. W pracy spotkałam się z wieloma różnymi przypadkami. Zaczynając od tych, gdzie ludzie po prostu chcą czerpać korzyści z państwa i robią wszystko, aby to osiągnąć, kończąc na sytuacjach, gdzie ciężko jest opanować łzy. Ciężko jest patrzeć na 80-letnią staruszkę, której emerytura ledwo wystarcza, aby mogła związać koniec z końcem. Przeciąg ciągnie po domu, a podwórko jest zarośnięte i nikogo to nie obchodzi. Już myślałam, że nic mnie w życiu nie zaskoczy, ale się myliłam.

Pewnego dnia wezwano nas na ulicę Wyzwolenia 7A, mieszkanie 12. Na wezwanie pojechało trzech opiekunów.

Ciężko było przejść obojętnie obok tego, co tam zobaczyliśmy.

Podrapane ściany, po tapecie nie było śladu. Stare dziurkowane materace, brudne łóżko, które okropnie śmierdziało. Smrodu w mieszkaniu nie dało opisać się słowami. Wydawało nam się, że ktoś tam umarł i leżał przez co najmniej miesiąc. W mieszkaniu było wilgotno i okropnie zimno, jakby od dawna nie było tam ogrzewania. W lodówce oprócz pajęczyny, konserwy i spleśniałego kawałka bochenka chleba, nie było nic innego.

Najbardziej w tej całej sytuacji, szkoda było nam trojga dzieci, które znajdowały się w mieszkaniu.

Rozumiem, że to również moja wina jako pracownika socjalnego, ale co kieruje ludźmi, którzy zakładają rodzinę, wiedząc, że nie będzie ich stać na jej utrzymanie? Dlaczego kobiety rodzą dzieci, wiedząc, że czeka je tylko głód i skrajne ubóstwo? Nigdy tego nie zrozumiem.

Uratowaliśmy te dzieci, ale przerażający jest fakt, że takich rodzin jest wiele.