Connect with us

Dzieci

Zaczęli żartować, że to nie moje dziecko

Moja żona i ja mamy trzy piękne córki. Planowaliśmy na tym poprzestać, ale ja tak bardzo chciałem jeszcze syna, przedłużenie rodu. Chodzilibyśmy razem ryby, rozmawiali godzinami o samochodach, a 8. marca razem dawalibyśmy kwiaty naszym dziewczynom.

No i się stało, żona znów zaszła w ciążę. Było z tym trochę nerwów, bo czwórka dzieci to duża odpowiedzialność, trzeba je wszystkie wychować, wykształcić, dać dobry start w dorosłe życie.

Byliśmy zachwyceni, kiedy dowiedzieliśmy się, że tym razem będzie chłopiec. Syn… Będę miał syna, ta myśl ciągle krążyła mi po głowie. Staliśmy się najszczęśliwszą rodziną pod słońcem.

9 miesięcy minęło błyskawicznie i urodził się nasz Mateusz – mała kopia swojej matki. Brązowe oczy jak guziczki i blond włosy, to bardzo rzadkie połączenie.

Byłem szczęśliwym ojcem.

W głębi serca wierzyłem, że jego włosy trochę ściemnieją, bo ja też byłem kiedyś blondynem, a teraz jestem szatynem. Minął rok, dwa, ale jego włoski nadal błyszczały słonecznym blaskiem. No cóż, to moje słoneczko, musi świecić.

Kiedy przyjeżdżamy w odwiedziny do rodziców mojej żony, wszyscy cieszą się i bawią z wnukiem, bo im też marzył się chłopiec. Wśród moich bliskich też wszyscy są szczęśliwi, ale czasem widzę zaciekawione spojrzenia, dlaczego w synu nie ma nic po mnie ani po naszej rodzinie.

Tak naprawdę mi to nie przeszkadzało.

Jednak wszyscy sąsiedzi i koledzy zaczęli żartować, że to nie moje dziecko. Czy nie dziwi mnie, że mamy trzy dziewczynki, a tu nagle chłopiec, w dodatku zupełnie do mnie niepodobny. To zasiało ziarno wątpliwości. Ale przecież ufam swojej żonie na 100%.

Nawet teraz, kiedy odbieram Mateusza z przedszkola, nauczycielki rozpoznają mnie najpierw jako męża Natalii, dopiero później jako ojca mojego syna. Nie sądzę, żebym miał się o co obrażać. Kocham moją rodzinę ponad życie i wiem na pewno, że synek ma mój uśmiech, nawet jeżeli nikt inny tego nie widzi.

Trending